Tridentijnse Mis Amsterdam

Hier een prachtige video-reportage van de eerste Tridentijnse Mis in de St. Agneskerk te Amsterdam. Bedankt FSSP!

Wat heeft Benedictus XVI werkelijk gezegd over de Islam?

Natuurlijk is het altijd best om de gehele tekst te lezen. Dit kan op de website van het Vaticaan.
Hier is de Nederlandse vertaling van het gewraakte deel uit de lezing. In cursief de citaten die paus Benedictus aanhaalt. Onnodig te vermelden dat een gehele lectuur de bezwaren van onze Abrahamitische broeders wegneemt.

Dinsdag 12 September 2006, Aula Magna van de universiteit van Regensburg

Paus Benedictus verhaalt dat hij zopas een werk van keizer Manuel II. Palaeologus gelezen heeft. Het is een weergave van een dialoog tussen hem en een geletterde Pers over het Christendom en de islam, geschreven tussen 1394 en 1402. Deze dialoog handelt over het geloof en het Gods- en mensbeeld.
“Hier nu zal ik in deze lezing dit thema niet behandelen. Wel wil ik een punt behandelen dat in de opbouw van de dialoog een marginale plaats heeft maar dat mij in verband met geloof en rede gefascineerd heeft en dat als uitgangspunt voor mijn overwegingen over dit thema dient. In de door Professor Khoury uitgegeven zevende gespreksronde komt de keizer op het thema van de Djihād, de heilige oorlog te spreken. De keizer wist zeker dat in Sura 2, 256 staat: “Geen dwang in zaken van geloof”. Het is een van de vroegere sura’s uit de tijd –dit is wat kenners ons zeggen – dat Mohammed zonder macht was en bedreigd werd. Maar de keizer kende natuurlijk ook de in de koran neergeschreven en later ontstane instructies over de heilige oorlog. Zonder op de details zoals de verschillende behandeling van “zij die het Boek bezitten” en de “ongelovigen” in te gaan, richt de keizer zich op verbazingwekkende scherpe en ons verrassende ruwe wijze simpelweg met de centrale vraag naar de verhouding tussen religie en geweld tot zijn gesprekspartner. Hij zegt: “Toon mij het nieuwe dat Mohammed gebracht heeft en je zal enkel slechte en inhumane dingen vinden zoals hij voorgeschreven heeft het geloof dat hij preekte met het zwaard te verspreiden.” Nadat de keizer zich zo sterk heeft uitgedrukt, verklaart hij in detail waarom de verspreiding van het geloof door middel van geweld tegen het verstand in gaat. Het staat in tegenspraak met het wezen van God en met het wezen van de ziel. “God schenkt geen behagen in bloed“, zegt hij, „en niet handelen volgens de rede, niet „συν λόγω” te handelen is in tegenspraak met het wezen van God. Het geloof is de vrucht van de ziel, niet van het lichaam. Hij die iemand tot het geloof wil brengen, moet het vermogen bezitten om goed te spreken en op de juiste wijze te denken zonder geweld en bedreiging … Om een redelijke ziel te overtuigen, heeft men niet zijn arm nodig, niet één of ander wapen of enig ander middel waarmee men iemand met de dood bedreigen kan …”
De beslissende zin in deze argumenten tegen de bekering door geweld is: Niet handelen volgens de rede, is in tegenspraak met het wezen van God. De uitgever van het werk, Theodore Khoury, becommentarieert als volgt: "Voor de keizer als iemand uit Byzantium die in de Griekse filosofie is opgegroeid is deze zin evident. Volgens de moslimleer is God daarentegen absoluut transcendent. Zijn wil is aan geen van onze categorieën gebonden, zelfs niet dat van de redelijkheid. Khoury citeert hierbij uit een werk van de bekende Franse islam-kenner R. Arnaldez, die erop wijst dat Ibn Hazn zelfs zo ver ging te verklaren dat God ook niet door zijn eigen woord gehouden is en dat niets God verplicht om ons de waarheid te openbaren. Indien God wilde, zou de mens zelfs afgoderij moeten beoefenen.“
Hier nu stelt de paus de uitgangsvraag van zijn lezing: „Is het enkel een Griekse gedachte om te geloven dat tegen de rede handelen tegenstrijdig is met het wezen van God of geldt dit altijd en in zichzelf? Ik denk dat hier de diepe overeenkomst tussen wat Grieks is in de beste zin van het woord en het bijbelse geloof in God zichtbaar wordt.”

De "saturno" van Benedictus XVI

Op de audiëntie van woensdag droeg de paus de zgn. "saturno", ook wel "galero" of "cappello romano" genoemd. Don Jim Tucker heeft een interessante verzameling afbeeldingen hierover.

Een klassieker!

Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen

Liefde gaf U duizend namen
Groot en edel, schoon en zoet
Maar geen een die 't hart der Vlamen
Even hoog verblijden doet
Als de naam, O, Moeder Maagd
Dien Gij in ons landje draagt
Schooner klinkt hij dan al d'andren
Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen

Waar men ga langs Vlaamsche wegen
Oude hoeve, huis of tronk
Komt men u, Maria, tegen
Staat Uw beeltenis te pronk
Lacht ons toe uit lindengroen
Bloemenkrans, of blij festoen
Moge 't nimmer hier verandren
O, Gij Lieve Vrouw van Vlaanderen

Blijf in 't Vlaamsche harte tronen
Als de hoogste Koningin
Als de beste moeder wonen
In elk Vlaamsch huisgezin
Sta ons bij in allen nood
Nu en in het uur der dood
Ons, uw kindren, maar ook d'anderen
Liefste Lieve Vrouw van Vlaanderen

Benedictus XVI: Geen relativisme in Assisi!

Ter gelegenheid van de 20ste verjaardag van de interreligieuze ontmoeting in Assisi, schreef de paus een brief aan de bisschop aldaar waarin hij waarschuwt voor syncretisme en relativisme. Dit is conform zijn positie als kardinaal Ratzinger toen hij zich eveneens zeer kritisch uitliet over dit gebeuren. Hier is een uittreksel van de tekst in kwestie:
"Per non equivocare sul senso di quanto, nel 1986, Giovanni Paolo II volle realizzare, e che, con una sua stessa espressione, si suole qualificare come “spirito di Assisi”, è importante non dimenticare l’attenzione che allora fu posta perché l’incontro interreligioso di preghiera non si prestasse ad interpretazioni sincretistiche, fondate su una concezione relativistica. Proprio per questo, fin dalle prime battute, Giovanni Paolo II dichiarò: “Il fatto che noi siamo venuti qui non implica alcuna intenzione di ricercare un consenso religioso tra noi o di negoziare le nostre convinzioni di fede. Né significa che le religioni possono riconciliarsi sul piano di un comune impegno in un progetto terreno che le sorpasserebbe tutte. E neppure è una concessione al relativismo nelle credenze religiose..." (Insegnamenti, cit., p.1252). Desidero ribadire questo principio, che costituisce il presupposto di quel dialogo tra le religioni che quarant’anni or sono il Concilio Vaticano II auspicò nella Dichiarazione sulle relazioni della Chiesa con le religioni non cristiane (cfr Nostra aetate, 2). Colgo volentieri l'occasione per salutare gli esponenti delle altre religioni che prendono parte all’una o all’altra delle commemorazioni assisane. Come noi cristiani, anch'essi sanno che nella preghiera è possibile fare una speciale esperienza di Dio e trarne efficaci stimoli nella dedizione alla causa della pace. È doveroso tuttavia, anche in questo, evitare inopportune confusioni. Perciò, anche quando ci si ritrova insieme a pregare per la pace, occorre che la preghiera si svolga secondo quei cammini distinti che sono propri delle varie religioni. Fu questa la scelta del 1986, e tale scelta non può non restare valida anche oggi. La convergenza dei diversi non deve dare l'impressione di un cedimento a quel relativismo che nega il senso stesso della verità e la possibilità di attingerla."

Paus Benedictus XVI over de klassieke doopselritus

"Non conosco sufficientemente bene il Rituale italiano. Nel Rituale classico, ereditato dalla Chiesa antica, il Battesimo inizia con la domanda: «Che cosa chiedete alla Chiesa di Dio?». Oggi, almeno nel Rituale tedesco, si risponde semplicemente: «Il Battesimo». Questo non esplicita sufficientemente che cosa è da desiderare. Nell'antico Rituale si diceva: «La fede». Cioè, una relazione con Dio. Conoscere Dio. «E perché - si continua - chiedete la fede?». «Perché vogliamo la vita eterna». Vogliamo, cioè, una vita sicura anche nelle crisi future, una vita che ha senso, che giustifica l'essere uomo." (1 september 2006)