Vaticanum II: een discussie is broodnodig

Nu de gesprekken met de Pius X-broederschap voor de deur staan, kan eindelijk de discussie om wat Vaticanum II is en niet is, beginnen. Na Agostino Marchetto, Il Concilio Ecumenico Vaticano II. Contrappunto per la sua storia (Libreria Editrice Vaticana, 2005), M. Levering & M. Lamb, Vatican II, Renewal within Tradition (Oxford, 2008) is er nu van Mons. Brunero Gheradini, Concilio Ecumenico Vaticano II. Un discorso da fare (Casa Mariana Editrice, Frigento, 2009)

Uit de recensies (hier, hier, hier, hier en hier) kunnen wij afleiden dat het spannende lectuur wordt.

Mons. Gherardini, een Thomist 'van de oude school' (zie hier voor een interview met hem), kanunnik van de Sint-Pieter, geeft sinds jaren het tijdschrift "Divinitas" uit, telkens een waar genoegen wanneer dat in de bus valt.

Uit de recensies halen we volgende interessante citaten:

Studie is nodig:

«La ripetitività, in effetti, è ormai una recita: e ripetitivo è il reiterato richiamo al Vaticano II, il celebrarne acriticamente i meriti, l’affermarne l’importanza oltre i limiti del dovuto, il dichiararne l’incomparabile eccellenza rispetto ad ogni altro Concilio, il farne un prontuario di ricette per la soluzione di problemi d’ogni ordine e tipo. Mi pare che, dopo quasi mezzo secolo d’un linguaggio siffatto, d’incensazioni “a tre tiri doppi”, di celebrazioni intempestive, non richieste e controproducenti, sia finalmente venuto il momento di voltar pagina. Mi pare anzi che, “finite le feste al tempio” e conclusa la fase osannante, s’imponga oggi di necessità una riflessione storico-critica sui testi conciliari, che ne ricerchi i collegamenti - qualora effettivamente ci siano - con la continuità della Tradizione cattolica… Ne va della Fede e dell’autentica testimonianza cristiana» (p. 17).

Over het modernisme:

«A chi mi chiedesse se in ultim’analisi la tabe modernista s’annidasse proprio nei documenti conciliari e se i Padri stessi ne fossero più o meno infetti, dovrei rispondere con un no quanto con un sì. No, perché il respiro soprannaturale è tutt’altro che assente dal Vaticano II grazie alla sua aperta confessione trinitaria, alla sua fede nell’incarnazione e redenzione universale del Verbo, al radicato convincimento circa l’universale chiamata alla santità, alla riconosciuta e professata causalità salutare dei sacramenti, alla sua alta considerazione del culto liturgico ed eucaristico in special modo, alla sacramentalità salvifica della Chiesa, alla devozione mariana teologicamente alimentata.

Ma anche sì, perché non poche pagine dei documenti conciliari arieggiano scritti e idee del modernismo – si veda soprattutto la Gaudium et Spes – e perché alcuni Padri conciliari – e non dei meno significativi – non nascondevano aperte simpatie per antichi e nuovi modernisti… Volevan infatti una Chiesa pellegrina della verità, [wie zei ook weer dat hij, in tegenstelling tot de "verzuurden" "op zoek was naar de waarheid"] in cordata verso di essa insieme con ogni altro pellegrino… La volevan amica ed alleata d’ogni altro ricercatore. Assertrice, anche nell’ambito degli studi sacri, dello stesso criticismo metodologico d’ogni altra scienza. Una Chiesa, insomma, laboratorio di ricerca e non dispensatrice di verità calate dall’alto» (pp. 78-79).

Opmerkelijk is ook de oproep aan de Heilige Vader om tot een ernstige studie te komen van alle documenten van Vaticanum II, om zo om o.m. volgende vragen te kunnen beantwoorden:
1. Wat is haar ware aard/wezen?
2. In welke verhouding staat het pastorale karakter van Vaticanum II - een begrip dat men op gezaghebbende wijze zal moeten preciseren - tot het eventueel dogmatisch karakter? Verzoent zich het pastorale karakter met het dogmatische karakter?
3. Is het daadwerkelijk mogelijk om dogmatisch Vaticanum II te definiëren? En dus naar het Concilie te verwijzen als zijnde dogmatisch; nieuwe theologische beweringen funderen op het Concilie; in welke zin en met welke limieten?
4. Is het een "gebeurtenis" in de zin van de professoren uit Bologna [de Alberigo-school, verantwoordelijk voor een invloedrijke geschiedenis van Vaticanum II], die de verbindingen met het verleden verbreekt een tijdperk instelt dat in elk aspect nieuw is? Of herleeft het verleden in Vaticanum II "eodem sensu eademque sententia"?

Kortom, wie waagt zich aan een vertaling en sponsort een exemplaar voor elke gewijde bedienaar in de Lage Landen!