Zoals het enige doel van vrede in de staten het behoud en de veiligheid is van wat de mensen bezitten, zo is het enige doel van vrede in de Kerk het behoud en veiligstellen van de waarheid die haar bezit is, de schat waar haar hart naar uitgaat.
En evenals het in strijd zou zijn met het doel van de vrede om toe te laten dat vreemden een staat binnenvallen om die te plunderen, en daar niets tegen te doen uit angst de rust te verstoren (want aangezien vrede alleen maar gerechtvaardigd en zinvol is om het bezit te beschermen, wordt zij iets verkeerds en schadelijks als zij toelaat dat dit verloren gaat, en wordt de oorlog die het kan verdedigen, gerechtvaardigd en noodzakelijk), zou men niet evenzo de Kerk verraden in plaats van haar te dienen, door de vrede te bewaren, als in de Kerk vijanden van het geloof de waarheid belagen en men die uit het hart van de gelovigen wil rukken om daar de dwaling te laten heersen? Zou men haar daarmee beschermen of te gronde richten? En is het niet duidelijk dat het niet alleen een misdaad is om waar de waarheid heerst de vrede te verstoren, maar ook om de vrede te bewaren als.de waarheid tenietgedaan wordt?
Er is dus een tijd waarin vrede gerechtvaardigd is en een tijd waarin zij onrecht is. Er staat dan ook geschreven: er is een tijd van vrede en een tijd van oorlog [Pred. 3: 8] en wat de waarheid dient bepaalt de keuze ertussen. Maar er is niet ‘een tijd voor de waarheid en een tijd voor de dwaling'. Er staat, integendeel, geschreven, dat de waarheid van God altijd blijft [Ps. 117 (116): 2; Ps. 119 (118): 90]. Vandaar dat Christus, die zegt dat hij gekomen is om vrede te brengen, tevens zegt dat hij gekomen is om strijd te brengen, maar niet dat hij gekomen is om zowel de waarheid als de leugen te brengen. De waarheid is dus de eerste maatstaf én het einddoel van de dingen.
Blaise Pascal, Gedachten, Fragment 974 (vert. Fr. de Graaff, Boom, Amsterdam, 2017, p. 363)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten