Slechts een enkele problematische passage uit deze tekst:
"Aan de dalende kant van de levensboog staat de ziekenzalving. InEen politiek niet-correcte vertaling luidt: "Spijtig dat Rome nog blijft vasthouden aan de ziekenzalving enkel door priesters, maar wij, de Antwerpse kerk, gaan gewoon verder. Dus eventjes brainstormen om wat rituelen uit te vinden die de mensen goed doen; het effect is toch hetzelfde."
ziekenhuizen en woon- en zorgcentra zijn steeds minder priesters werkzaam.
Diakens en lekenpastores kunnen de zieken of bejaarden heel intens en verregaand
begeleiden maar hun niet het sacrament van de ziekenzalving toedienen. Dat
plaatst ons voor een dubbele opdracht. Op de eerste plaats moeten wij nagaan hoe
gelovigen in een vroegere fase van hun ziekte of ouderdom het sacrament van de
ziekenzalving kunnen ontvangen, zo mogelijk in een gemeenschappelijke viering.
Een aantal parochies of zorgvoorzieningen hebben hiermee goede ervaringen.
Bovendien moeten wij nagaan welke rituele gebaren diakens en pastorale
werk(st)ers kunnen stellen, wanneer de dood naderbij komt. In samenwerking met
pastores uit de verzorgingssector zullen we voorstellen uitwerken voor rituelen
die niet het sacrament van de ziekenzalving zijn, maar wel tegemoetkomen aan de
spirituele nood van de zieken en van wie hun nabij zijn." (p. 27-28)
En zo viert men in Vlaanderen Vaticanum II.
Daarentegen zei Paus Benedictus XVI recentelijk (3 oktober 2012):
"Bijgevolg is niet het individu – priester of gelovige – noch de groep die door de liturgie gevierd worden, maar liturgie is vooreerst Gods handeling door de Kerk, die haar geschiedenis heeft, haar rijke traditie en creativiteit. Deze universaliteit en openheid die heel de liturgie eigen zijn, is één van de redenen waarom zij niet kan bedacht of veranderd worden door een gemeenschap of specialisten, en waarom zij trouw moet zijn aan de vormen van de universele Kerk."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten