Tijdens de openingstoespraak van Vaticanum II (Gaudet Mater Ecclesia) op 11 oktober 1962 zei de H. Johannes XXIII ondermeer:
"De Kerk heeft deze dwalingen te allen tijde bestreden en hen vaak met de
grootste gestrengheid veroordeeld. Wat onze tijd betreft maakt de Bruid
van Christus echter liever gebruik van het geneesmiddel der
barmhartigheid dan van de wapenen der gestrengheid; meer dan door te
veroordelen wil zij de noden van deze tijd tegemoet komen door te wijzen
op de kracht van haar leer. Niet omdat er geen valse leer, geen
gevaarlijke meningen en begrippen zouden bestaan, waarvoor men zich moet
hoeden en die men moet bestrijden; maar omdat zij alle zo duidelijk in
strijd zijn met de juiste zedelijke normen en zulke verderfelijke
vruchten opleveren, dat de mensen deze thans reeds uit zichzelf
veroordelen, namelijk vooral die levensvormen, die God en Zijn wetten
verachten, die al teveel vertrouwen doen stellen in de technische
vooruitgang en die naar een voorspoed streven, welke uitsluitend op de
gemakken van het leven gericht is."
Méér dan vijftig jaar later getuigt deze steeds weer geciteerde zin niet enkel van een onvoorstelbare naïviteit maar ook van de gevolgen die iemands spreken kunnen hebben. Is AL niet de logische en uiteindelijke consequentie van deze zin?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten