Laten we duidelijk zijn!

Verontrustend nieuws uit het Wenen van Kardinaal Christoph Schönborn, een ook door mij hooggeachte Eminentie.
De goedbedoelde richtlijnen van het aartsbisdom om op 14 februari een liturgische dienst te houden ter herbevestiging van de huwelijksbeloften en ter ondersteuning van verloofde paren, leidde de facto en onder verantwoordelijkheid en met actieve steun van Dompfarrer Mag. Anton Faber van de Stephansdom in Wenen tot een zegening van homoseksuele pseudo-relaties en andere in zonde levende koppels. Lees hier het getuigenverslag. Dr. Joseph Spindelböck wijst er terecht op dat hierover hierover dringend duidelijkheid moet komen! Het is allerszins onbegrijpelijk hoe zoiets onder de ogen van Kardinaal Schönborn kan gebeuren; dat dit ook in Vlaanderen en Nederland in de periferie gebeurt en met medeweten van het episcopaat toegelaten wordt is algemeen bekend. Maar hier lijkt men niet meer onderuit te kunnen.

Bijna?

Ik zat er niet zo heel ver naast. De nieuwe kardinaal (vanaf 24 maart) is tenslotte in Frans-Vlaanderen geboren en heeft in België gestudeerd en is er vooral tot priester gewijd.
De Franse-Belgische jezuïet, nieuwtestamentiscus en kersverse kardinaal Albert Vanhoye heeft een band met ons land. Hij werd geboren op 24 julli 1923 in Hazebrouck (Frans-Vlaanderen). Op 12 september 1941 trad hij in het noviciaat van de jezuïeten in. Van 1944 tot 1946 volgde hij het juvenaat in Yzeure (Allier). Zijn filosofie deed hij in Vals-Pré-Le-Puy (Haute-Loire) van 1947 tot 1950. Van 1946 tot 1951 was hij leraar Grieks om daarna, van 1951 tot 1955 zijn theologie af te maken in het Belgische Edingen/Enghien (Provincie Henegouwen). In datzelfde Edingen werd hij op 27 juli 1954 priester gewijd door Mgr. André Dupont, de toenmalige hulpbisschop van Rijsel.
In 1956 vertrok Vanhoye naar Rome, waar hij met een onderbreking van drie jaar – van 1959 tot 1962 was hij professor Heilige Schrift in Chantilly (Oise) – tot vandaag is blijven wonen en werken. Hij was professor nieuwtestamentische exegese aan het Pontifico Istituto Biblico, secretaris van de Pauselijke Bijbelcommissie en consultor van de Congregatie voor het Katholieke Onderwijs en van de Congregatie voor de Geloofsleer. Vandaag is professor emeritus nieuwtestamentische exegese en directeur van de collectie ‘Analecta Biblica’. Als professor nieuwtestamentische exegese aan het Pauselijke Bijbelinstituut was hij een specialist van de Brief aan de Hebreeën. Als secretaris van de Pauselijke Bijbelcommissie heeft hij een belangrijke rol gespeeld in de redactie van twee documenten in het verlengde van Vaticanum II: ‘De interpretatie van de Bijbel in de Kerk’ (1993) en ‘Het joodse volk en zijn heilige geschriften in de christelijke Bijbel’ (2001).
Via deze link is er een prachtig interview met hem te lezen (in het Engels) over de beperkte waarde van de historisch-kritische exegese. (Hiermee zit hij trouwens op dezelfde golflengte als onze Heilige Vader)

Een nieuwe Belgische kardinaal?

Woensdag 22 februari: het begin van de Ratzinger-revolutie? Kondigt Paus Benedictus XVI een consistorie af voor 25 maart 2006 en maakt hij de namen van de nieuwe kardinalen bekend? Dat is de vraag die nu al weken wacht op een antwoord. Hiermee zou een begin kunnen gemaakt worden met de hervormingen van de curie; de overplaatsing van aartsbisschop Michael Fitzgerald van de Pauselijke Raad voor interreligieuze dialoog naar Egypte spreekt al boekdelen.
De geruchten gaan dat Pater Servais Pinckaers O.P., vanwege zijn uitzonderlijke verdiensten voor de katholieke theologie - hij geldt algemeen als belangrijkste ghostwriter van Veritatis splendor- het purper zou ontvangen. Deze Belgische (!) dominicaan doceert sinds de jaren zeventig in Fribourg (Zwitserland).

De latinist van de paus

In dit leuk interview met Reginald Foster OCarm. spreekt hij over zijn moeilijkheden met het vertalen van de encycliek van Benedictus XVI.

Mag het wat meer zijn?

Kijk eens naar enkele van mijn favoriete bisschoppen:

Aartsbisschop Raymond Burke van St. Louis (USA)




Aartsbisschop Carlo Caffarra van Bologna (Italië)







Kardinaal George Pell van Sydney (Australië)












Wat hebben ze gemeen? Stijl in hun verschijnen. Obvious. Maar dat is niet genoeg. "De gustibus non disputandum ..." Er is ook een objectief fundament waarvan de stijl een uitdrukking is. Hun moed in praten en schrijven. Minstens twee voorwaarden voor een goede bisschop, lijkt me.

Thomas van Aquino en "Deus caritas est"

"Sint-Thomas is het model van een theoloog die in Christus de volmaakte synthese van waarheid en liefde gevonden heeft" Paus Benedictus XVI (29 januari 2006)

De prachtige encycliek van paus Benedictus, waarvan in het Nederlands reeds hier een samenvattende vertaling te vinden is, nodigt uit om te lezen met Sint-Thomas in de hand. Een eerste hulp bieden misschien deze artikels van Jordan Aumann O.P. en William Hoye.

Kardinaal Leo Scheffczyk over het Limbo puerorum

Het gerucht doet de ronde dat, nu de Internationale Theologische Kommissie een document voorbereidt in verband met het lot van de ongedoopte kinderen, men het limbo zou willen 'afschaffen'. In verband hiermee is op te merken dat de Nederlandse vertaling van Evangelium vitae, nr. 99 waar paus Johannes Paul II spreekt tot vrouwen die een abortus hebben ondergaan, niet correct is.
De Nederlandse vertaling luidt: Als u dat nog niet gedaan hebt, stel u dan nederig en vertrouwvol open voor berouw. De Vader van barmhartigheid wacht op u, om u in het sacrament van de verzoening zijn vergeving en vrede aan te bieden. U zult merken dat er niets verloren is, en u zult ook uw kind om vergeving kunnen vragen, dat nu in de Heer leeft.
In de officiële Latijnse tekst in de Acta Apostolica Sedis is de vetgedrukte zin weggevallen en vervangen door: Infantum autem vestrum potestis Eidem Patri Eiusque misericordiae cum spe committere” (AAS 87 [1995] p. 515). Dit betekent: "U kan bovendien uw kind met hoop toevertrouwen aan dezelfde Vader en Zijn barmhartigheid."
Wijlen Kardinaal Leo Scheffczyk onderstreepte dat, indien we zeggen dat kinderen vanzelfsprekend en probleemloos ook zonder het doopsel het eeuwig heil bereiken, we de strikte noodzakelijkheid van het doopsel opgeven. Het motief voor het limbo is precies om het lot van ongedoopte en gedoopte stervende kinderen niet eenvoudigweg gelijk te schakelen want dit zou uiteindelijk een gelijkschakeling betekenen van de toestand van genade met de toestand van zonde. Door beroep te doen op de hoop zegt men: de heilszekerheid is er alsdusdanig niet; er is een buitengewonde daad van God nodig om deze kinderen tot het heil te brengen. Wij mogen daarop hopen en daarvoor bidden maar de verwerkelijking van deze hoop en dit gebed ligt in de handen van Gods wil. (“Zur Frage des Heils der ungetauft verstorbenen Kinder”, in: Hrsg. Fr. Breid, Leben angesichts des Todes, Referate der Internationalen Theologischen Sommerakademie 2000 des Linzer Priesterkreis, Buttenwiesen, 2002, 61-82.

De openingsgebeden van de zondagsmis: continuiteit?

Ik las onlangs een grondige studie van Lauren Pristas in het tijdschrift "Nova et Vetera. English edition" 3 (2005)5-38. In de conclusie wordt er gesteld dat "those responsible for the revision of the missal made extensive changes to the corpus of Sunday and Holy Day collects. The result is not the revival of either a Roman or non-Roman Latin liturgical tradition that fell into disuse over the centuries, but something essentially new."

De dominicaanse liturgie

Hier is de website van de Sint-Vincent Ferrer Broederschap in Chémere-le-Roi (Frankrijk) die de dominicaanse liturgie, van kracht sinds 1256, vieren. Over het typische van deze liturgie zeggen ze o.m. het volgende:
"La liturgie dominicaine a gardé un air de grandeur, une simplicité peut-être austère, mais non pas froide, majestueuse et profondément impressionnante. Son secret a été de conserver la sobre richesse romaine, en se dépouillant des ajouts qui alourdissaient et prolongeaient certaines liturgies particulières. Sobriété, simplicité, majesté, austérité joyeuse sont les caractères qui conviennent à une liturgie destinée à des religieux qui, sans abandonner la célébration solennelle de l'office, font de l'apostolat leur premier devoir.
L'Ordre conserve sa liturgie avec amour, non par esprit de singularité, mais par vénération envers un rit qu'il a hérité de ses plus grandes lumières, un rit utilisé par saint Pierre martyr, saint Raymond de Peñafort et saint Thomas d'Aquin, les plus grands champions de l'Unité catholique.
Selon le sentiment de Baronius, le rit dominicain, avec le cistercien, le chartreux, le prémontré et le carme, montre la variété dans l'Église occidentale ; il confirme l'unité, restant en même temps une source perpétuelle de beauté.
Lorsque le pieux lecteur aura parcouru ce Missel, voyant briller l'office des saints dominicains parmi les splendeurs du cycle christologique, nous ne doutons pas qu'il n'ait une idée complète de la grandeur de l'Ordre. En conclusion d'un grand syllogisme, il se souviendra des paroles que la liturgie applique au père des Frères Prêcheurs :

Laudes ergo Dominico"
Meer!

In de geest van Sint-Thomas van Aquino

"In de geest van Sint-Thomas von Aquino" de middeleeuwse maar universele, ruimte en tijd overschrijdende, filosoof, theoloog en kerkleraar. Wat betekent dit? Heel eenvoudig: het gezond verstand. Laat u niet vangen door allerlei complexe uiteenzettingen: God, mens en wereld zijn niet complex maar mysterieus. Het verschil tussen beiden inzien: dit is het doel van deze blog.