Pastoor Mennen

Na een hele tijd van afwezigheid laat onze favoriete Brabantse priester weer van zich horen.
Boeiend leesmateriaal bieden de bijdragen "De dictatuur van de decadentie" (met als slotzin: "De pastoor aan het front staat in de kou terwijl hij doet wat de Kerk van hem vraagt. Of zijn er toch nog moedige bisschoppen? Laten ze opstaan!"),
"Het kerkhof van de Belgische Kerk" ("Het dorre-beenderen-visioen van Ezechiël kan zich aan de Kerk van België gaan voltrekken als de heilige Geest de kans krijgt het kerkhof tot nieuw leven te wekken. Daarvoor zijn bisschoppen nodig die niet de kudde volgen naar waar ze niet moet gaan maar die de echt katholieke geest uitdragen en woord en beleid. Een dergelijke bisschop is gelukkig de nieuwe primaat.")
"Het geluk om katholiek te zijn" ("Daarom,  gij protestanten, die werkelijk willen geloven in de volle christelijke boodschap, geef uw vooroordelen op en sluit u aan bij de ene heilige katholieke en apostolische Kerk en proef hoe groot het geluk is om katholiek te mogen zijn.")

Maar laten we we ons concentreren op de bijdrage "De Traditie":
Na een evocatie van de liturgie en zijn ervaringen in de abdij Sainte-Madeleine du Barroux, stelt Eerwaarde Heer Mennen:

 "Ik kom door deze ervaringen steeds meer tot de conclusie dat de echte toekomst van de Kerk en haar echte vernieuwing zal liggen in een terugkeer naar de traditie, ook in onze parochies. Tekenend en wellicht profetisch is wat er zich aan het voltrekken is in de trappistenabdij van Mariawald in de buurt van Aken. De jonge abt zag een steeds meer slinkende gemeenschap van monniken met een groot gebrek aan aanwas. Door contacten met traditionele abdijen raakt hij ervan overtuigd dat het roer om moet. Met de zegen van de heilige Vader is deze abdij langzaam aan het overgaan op de oude liturgie. Het kost immers nogal wat moeite om van een Duitse liturgie terug te gaan naar de oude gregoriaanse gezangen. Maar het lukt en er is een nieuwe opleving. Men kent nu al nieuwe toetredingen." [Klik hier voor de Abdij Mariawald]
En E.H. Mennen gaat verder, ja verder dan menigeen priester in Nederland wil -durft gaan:
"Nu hoor ik al de bezwaren van de oudere mensen. Sommigen zullen blijven zweren bij de “levensnabije” vieringen zonder enig missaal of rituaal. Daar zit onderhand niemand meer op te wachten dan alleen zijzelf hun langzaam uitstervende leeftijdgenoten. Daarnaast heb je de getrouwen van de hervorming van na het Concilie. Zij hebben steeds gezegd: “de hervormingen zijn goed, als iedereen zich maar aan de officiële boeken zou houden”. Zij blijven zweren bij dit standpunt dat hun in het verleden bij hun trouw aan de Kerk nogal wat tegenstand heeft opgeleverd. Hen bewonder ik vooral om hun betoonde trouw en hen wil ik niet per se tot andere gedachten brengen. Ze hebben door hun leeftijd recht op een gezond conservatisme. Bovendien kan ik hun standpunt goed begrijpen. Ook ik vond jarenlang het teruggrijpen op de oude liturgie overbodig. Ik weigerde naar de traditionele abdijen te gaan. De vernieuwde liturgie juist vieren, dat was de oplossing. Er is wat literatuur voor nodig geweest om mij te doen inzien, dat de vernieuwing na het Concilie meer een hobby van bepaalde liturgisten is geweest dan de wens van het Concilie zelf ; en dat de vernieuwing weliswaar katholiek is maar toch ook tendensen in zich heeft die leiden tot de consequenties die we de afgelopen decennia gezien hebben. Het boek van Ratzinger “De geest van de Liturgie” is daarbij voor mij de definitieve eyeopener geweest."