From the boys at the Tiltenberg

Gaudeamus

Thomistica: Thomas-Renaissance

Toen begin jaren 90 de Vlaamse pater Clemens Vansteenkiste O.P. zijn Rassegna di letteratura tomistica wegens ziekte en ouderdom moest opgeven, verloren de thomisten een belangrijk werkinstrument.
De Rassegna publiceerde jaarlijks een lijst van titels van publicaties over en in verband met Thomas van Aquino, waarbij pater Vansteenkiste op zijn eigen wijze deze publicaties aan een kritische recensie onderwierp.
Nu is er een waardige opvolger bij de prachtige uitgeverij Nova & Vetera: het jaarboek Thomistica: meer dan 1400 titels voor het jaar 2006 worden verzameld en besproken (in 1999 waren dat slechts een 900 tal)
Hier is meer informatie te vinden.

Modernisme

De 100ste verjaardag van Pascendi Dominici Gregis van de heilige Pius X heeft in onze contreien niet veel aandacht gekregen.
Niet zo in Italië:
"L’enciclica Pascendi ha un valore esemplare e profetico. La sua esemplarità è soprattutto legata alla capacità di cogliere l’intima coerenza di un complesso di dottrine radicalmente estranee ed opposte non solo al Cristianesimo, ma ad ogni religione, anzi allo stesso riconoscimento della insopprimibile distinzione tra verità ed errore." (Giovanni Turco)
Het gehele interview op Zenit is hier te lezen.

Van een pater uit Italië kreeg ik ook volgend bericht: "l’altroieri abbiamo fatto la giornata di studio sulla Pascendi Dominici Gregis con la SITA all’Angelicum: circa 200 persone, quattro vescovi, tanti professori e studenti: i relatori (uno è vescovo di San Marino) hanno parlato senza paura contro il modernismo, il neomodernismo, Rahner, i professori della Gregoriana che seguono Panikkar, Knitter, Depuis, Boff, ecc. Un successo incredibile in un clima di gioia e ottimismo sopranaturale."

Waar blijven wij in dit alles?

Aartsbisschop Ranjith over de handcommunie

Voor het volledige interview, zie kath.net:

"Wir müssen gut unterscheiden. Die nachkonziliare Reform ist nicht im Ganzen negativ. Es gibt viele positive Aspekte unter den Reformen, die umgesetzt worden sind. Doch gibt es auch Änderungen, die missbräuchlich eingeführt worden sind und trotz ihrer schädlichen Auswirkungen auf den Glauben und auf das liturgische Leben der Kirche weiter beibehalten werden.

Ich spreche hier zum Beispiel von einer Änderung, die in der Reform durchgeführt, aber weder von den Konzilsvätern noch von der Konstitution Sacrosanctum Concilium vorgeschlagen worden ist: die Handkommunion. Sie hat in gewisser Weise dazu beigetragen, dass der Glaube an die wirkliche Gegenwart Christi in der Eucharistie geschwunden ist. Diese Praxis und die Abschaffung der Kommunionbänke vor dem Altarraum und der Kniebänke in den Kirchen sowie die Einführung von Praktiken, die die Gläubigen dazu zwingen, während der Wandlung zu sitzen oder zu stehen, verkürzen die wahre Bedeutung der Eucharistie und den Sinn der tiefen Anbetung, welche die Kirche dem Herrn, dem eingeborenen Sohn Gottes, schuldet. Mancherorts wird die Kirche, das Haus Gottes, zudem als Saal für brüderliche Begegnungen, Konzerte oder interreligiöse Feiern benutzt. In einigen Kirchen wird das Allerheiligste fast versteckt oder in eine kaum sichtbare und wenig geschmückte Kapelle verbannt. Dies alles verdunkelt den so zentralen Glauben der Kirche an die wirkliche Gegenwart Christi. Für uns Katholiken ist die Kirche vor allen Dingen die Wohnung des Ewigen.

De nieuwe Marini

Zoals we reeds eerder opmerkten, is er een opmerkelijke verrijking van de pauselijke garderobe en liturgie zichtbaar.
Er was vooreerst op 5 november dit jaar, de eerste 'werkdag' van Guido Marini het volgende beeld, een toepassing van wat kardinaal Ratzinger in zijn "Geest van de liturgie" schreef omtrent de weg naar versus Deum:



Vandaag tijdens de creatie van 23 nieuwe kardinalen, zijn er twee dingen opgevallen:
- de pauselijke troon, reeds eerder gebruikt bij de toespraak tot de Curie in december 2006, heeft nu voor eerst een functie binnen de liturgie.



Heilige Pius X met dezelfde troon:


Zalige Johannes XXII met dezelfde troon:




- de mijter van Pius IX

60ste verjaardag Mediator Dei

Mediator Dei, de encycliek over de liturgie van Pius XII, viert vandaag haar 60ste verjaardag. Een centraal element van de encycliek bespreekt een argument dat vandaag veel gebruikt wordt en dat volgens sommigen aan de basis ligt van de liturgische vernieuwing.
Als criterium van de liturgische vernieuwing hoort men vaak het argument dat de vernieuwing in feite een teruggrijpen is naar de liturgische praktijken van de vroege Kerk. Tevens wordt er met een denigrerende blik gekeken naar liturgische ontwikkelingen van de Middeleeuwen en de Moderne Tijd alsof al wat tussen ca. 1000 en 1800 zich op liturgisch vlak heeft voorgedaan een afdwaling is van de 'zuiverheid' van de Kerk van de eerste christenen en de Kerkvaders. Hiertoe werd dan een soort van historisch-kritische methode gebruikt waarbij gold dat liturgische teksten 'hersteld' dienden te worden volgens de oudste handschriften. (Voor deze methode zie L. Pristas, The orations of the Vatican II Missal; Policies for revision, in: Communio 30 (2003)621-653). We dienen dus een onderscheid te maken tussen organische groei in de liturgie en een star terugkeer naar een Platoons idee dat enkel bestaat op de werktafel van de liturgist.

Hiertegenover staat Mediator Dei (nrs. 61-63):

Op dezelfde wijze moet men oordelen over de pogingen van sommigen om allerlei oude riten en ceremonies weer te doen herleven. Ongetwijfeld verdient de Liturgie uit de oudheid eerbied; maar een oud gebruik is, alleen om zijn ouderdom, nog niet als geschikter en beter te beschouwen, hetzij op zich, hetzij gelet op de nieuwere tijden en de nieuwe om­standigheden. Ook de jongere liturgische gebruiken zijn achting en eerbied waardig, omdat zij ontstaan zijn onder de invloed van de Heilige Geest, die te allen tijde de Kerk bijstaat tot aan de voleinding van de eeuwen; ook zij zijn middelen, waarvan de roemrijke Bruid van Jezus Christus gebruik maakt ter bevordering en verzorging van de heiliging van de mensen.

De studie van de oudheid is nuttig, maar de oudheid is niet de enige norm.
Het is voorzeker verstandig en prijzenswaardig, met kennis en liefde naar de bronnen van de heilige Liturgie terug te gaan, want de toeleg op deze wetenschap draagt, als hij tot de bronnen teruggaat, niet weinig bij tot beter begrip van de betekenis van de feesten en tot dieper en vlijtiger onderzoek naar de zin van de gebruikelijke formulieren en heilige cere­monies. Maar alles op alle manieren weer tot het oude willen terugbrengen is niet wijs en niet lofwaardig. Zo zou, om enige voorbeelden te gebruiken, wie voor het altaar de oude vorm van een tafel zou willen herstellen; wie uit de liturgische gewaden de zwarte kleur geheel zou willen weren; wie de heilige voorstellingen en beelden uit de kerken zou verwijderen; wie uit de voorstelling van de gekruisigde goddelijke Verlosser de zichtbaarheid van Zijn verschrikkelijke lichamelijke pijnen zou willen verbannen; wie eindelijk de polyfone of meerstemmige muziek, ook al beantwoordt zij aan de normen, die de Apostolische Stoel gegeven heeft, afkeurt en verwerpt, van de rechte weg afdwalen.

Inderdaad, zoals geen enkel verstandig katholiek de formuleringen van de christelijke leer, welke de Kerk onder ingeving en leiding van de Heilige Geest in de nieuwere tijd tot groot nut heeft opgesteld en als te houden heeft voorgesteld, kan verwerpen om terug te keren tot de oude formuleringen van de vroegere concilies; en zoals geen verstandig katholiek de thans van kracht zijnde wetten kan verwerpen om terug te keren tot de voorschriften van de oudste bronnen van het kerkelijk recht, zo zou inzake de heilige Li­turgie iemand, die zou willen teruggaan tot de oude riten en gewoonten met verwerping van de nieuwe regels, die omwille van de veranderde omstandigheden onder leiding van de goddelijke voorzienigheid zijn ingevoerd, zonder twijfel, zoals gemakkelijk is in te zien, zich niet door verstandige en juiste ijver laten leiden.

Deze denk- en handelwijze doet het overdreven en ongezonde archeologisme herleven, waarmee de onwettige synode van Pistoia begonnen is, en tracht tegelijk weer nieuw leven te geven aan de talrijke dwalingen, die de aanleiding waren tot het bijeenroepen van die pseudo-synode, die er tot groot nadeel voor de zielen het gevolg van waren en die door de Kerk, de trouwe bewaakster van de geloofsschat, door haar goddelijke Stichter aan haar toevertrouwd, met volle recht verworpen zijn. Inderdaad, dergelijke verkeerde doelstellingen en pogingen hebben tot strekking de verzwakking en verlamming van de heiligende werking, waardoor de heilige Liturgie de kinderen van aanneming op heilzame wijze tot de hemelse Vader richt.

Een ander vaak gehoord bezwaar ten aanzien van wat nu de 'usus antiquior' van de éne Romeinse Ritus heet, is de bijna clichématige en cartooneske voorstelling van oudjes die hun rozenkrans prevelen in plaats van 'actief te participeren'. Afgezien van het feit dat 'actuosa participatio' vaak een verkeerde, activistische interpretatie heeft gekregen, zien we dat Pius XII daarentegen met groot respect spreekt over de devotie tijdens de liturgie. Of zoals ik een bisschop hoorde zeggen: "de mensen hebben opgehouden te bidden tijdens de Mis toen ze de Mis dusdanig veranderden dat hun volksmissaaltjes overbodig werden".

Hier zijn opnieuw de woorden van Pius XII:

Niet weinige gelovigen immers kunnen het Romeins missaal, ook al is het in de volkstaal bewerkt, niet gebruiken; evenmin zijn allen in staat de liturgische riten en formulieren naar behoren te begrijpen. De aanleg, het karakter en de geestelijke gesteltenis van de mensen zijn zo variërend en ongelijk, dat niet allen een zelfde indruk krijgen en zich gelijkelijk kunnen laten leiden door gebeden of gezangen en heilige handelingen, die gezamenlijk worden verricht. Bovendien, de behoeften en de neigingen van de zielen zijn niet bij allen dezelfde en blijven ook bij de afzonder­lijke personen niet altijd dezelfde. Wie echter zou daarom zo bevooroordeeld zijn om te beweren, dat zoveel christenen niet kunnen deelnemen aan het eucharistisch offer en de vruchten er van niet kunnen genieten? Zulke mensen kunnen dat zeker op een andere manier, die voor sommigen gemakkelijker uitvalt, bijvoorbeeld door de mysteries van Jezus Christus godvruchtig te overwegen of door het verrichten van andere godvruchtige oefeningen en van andere gebeden die, hoewel in vorm van de heilige riten verschillend, er toch door haar natuur bij passen. (107)
Bij de behandeling van de echte en zuivere godsvrucht hebben wij verzekerd, dat er tussen de Litur­gie en de andere oefeningen van godsvrucht, mits deze goed geregeld zijn en naar een juist doel stre­ven, geen waar contrast kan bestaan (171)
Aan deze veelvuldige vormen van godsvrucht kan de inspiratie en de werking van de Heilige Geest onmogelijk vreemd zijn. Zij streven er immers alle naar - al is het op verschillende manieren -,onze zielen op God te richten, ze van zonden te zuiveren, ze op te wekken tot het verkrijgen van de deugd, in één woord, ze met groot nut te prikkelen tot ijverige toeleg op echte godsvrucht, want zij gewennen onze zielen aan het overwegen van de eeuwige waarheden en maken ze meer geschikt om de mysteries van Christus' goddelijke en menselijke natuur te beschou­wen. Bovendien, doordat zij bij de gelovigen het geestelijk leven krachtiger voeden, leiden zij dezen er toe, met groter vrucht deel te nemen aan de openbare godsdienstige handelingen, en houden zij hen af van het gevaar, dat de liturgische gebeden gaan neerkomen op een ijdel ritualisme. (173)

Leugens over Rosmini?

"Verketterde filosoof zalig verklaard", zo luidt het bericht op katholieknederland.nl over de zaligverklaring van de Italiaanse priester en filosoof Antonio Rosmini Serbati (1797-1855) op 18 november 2007.
Zoals wel vaker geeft deze website, die zich etaleert als de officieuze website van de Nederlandse Kerkprovincie of dit alleszins in het ongewisse laat, incorrecte informatie.
Hier is de waarheid.
1. Canon 751: "Een ketterij wordt genoemd het, na het ontvangen van het doopsel, hardnekkig ontkennen of in twijfel trekken van een of andere waarheid die met goddelijken katholiek geloof geloofd moet worden."
2. Was dit op Rosmini van toepassing?
A/In 1849 werden twee van zijn werken op de Index geplaatst maar reeds in 1854 door het decreet “Dimittantur” hiervan verwijderd. Dit decreet zegt uitdrukkelijk dat het voorafgaande onderzoek niets wegneemt van de naam van de auteur noch van de religieuze sociëteit die door hem gesticht is geworden welke bijgedragen hebben “de vitæ laudibus et singularibus in Ecclesiam promeritis”.
B/Hierbij dient men te bedenken dat de Index niet enkel ketterse werken bevatte maar ook werken of opinies die omwille van onduidelijkheden, eenzijdigheden e.d. schadelijk konden zijn voor het geloof en/of de gelovigen.
C/In 1887 volgde met het decreet Post obitum van 40 stellingen die aan Rosmini werden toegeschreven.
Deze stellingen waren ontnomen aan zijn posthume werken waarvan geen kritische editie in die tijd bestond. Wanneer we enkel naar deze stellingen kijken, dan vinden we er inderdaad heterodoxe elementen zoals de Nota van de Congregatie voor de Geloofsleer omtrent Rosmini in 2001 zelf erkende. Het vermoeden van rationalisme en idealisme –in een tijd waarin deze stromingen inderdaad een grote bloei kenden- werd versterkt door de heterodoxe formuleringen van Rosmini die niet leken te passen in de thomistische synthese van de Kerk. Het decreet van 1887 schrijft NIET dat Rosmini een geloofswaarheid ontkende. Echter, de betekenis van de 40 stellingen als zodanig, waarvan historisch-kritisch onderzoek heeft aangetoond dat zij niet in het werk van Rosmini te vinden zijn, blijft tegengesteld aan het geloof zoals dezelfde Nota uit 2001 stelt.
We moeten dus een onderscheid maken tussen het werk van Rosmini als zodanig en stellingen die, los van hun context en in een onvolledige behandeling, weldegelijk aanleiding geven tot bekommernis vanwege het Leergezag.

Besluit: het bericht op katholieknederland.nl is op zijn minst onzorgvuldig en getuigt van weinig kennis van zake.

Over Romano Amerio en de hermeneutiek van de continuïteit

Sandro Magister heeft de papers van het congres over Romano Amerio gepubliceerd als ook de lezing van Agostino Marchetto wiens werk [Agostino Marchetto, “Il Concilio Ecumenico Vaticano II. Contrappunto per la sua storia [The Ecumenical Council of Vatican II: A Counterpoint to Its History],” Libreria Editrice Vaticana, Vatican City, 2005, pp. 410] de volgende uitspraak van Kardinaal Ruini veroorzaakte:

"The interpretation of the Council as a rupture and a new beginning is coming to an end. This interpretation is very feeble today, and has no real foothold within the body of the Church. It is time that historiography produced a new reconstruction of Vatican II that is, at the same time, a truthful story."

Het artikel van Marchetto geeft tevens een goede leiddraad voor een betrouwbare historiografie ten aanzien van Vaticanum II.

Interview met Mgr. Dr. J. Hermans op Radio Vaticana

Wij maakten reeds eerder melding van het prachtige initiatief van de Nederlandse Bisschoppenconferentie en de Nationale Raad voor de Liturgie om de Ordo Missae van de 'usus antiquior' in een tweetalige editie beschikbaar te stellen voor priesters, seminaristen en alle andere gelovigen. Dit werk is te bestellen via Colomba
De uitzonderlijkheid van dit feit, naast de vermelding op websites als 'The hermeneutic of continuity' en 'The New Liturgical Movement', wordt nogmaals onderstreept door het interview dat gisteren werd uitgezonden met de secretaris van de NRL, Mgr. Dr. J. Hermans, op Radio Vaticana dat er tevens te beluisteren valt.

Wij onthouden vooral de zin "In der folgenden Vollversammlung der niederländischen Bischöfe wurde die Liturgie-Kommission gebeten, einen Vorschlag zu machen für eine für alle Diözese einheitliche Ausbildung der Priester und Seminaristen. Ein solcher Vorschlag wird zur Zeit vorbereitet."

P.S. De daadwerkelijke geringe interesse in Nederland beschouwen wij als een aansporing tot verdere inzet voor de bewaring en verspreiding van de rijkdom en verscheidenheid van de Romeinse Ritus in haar beider vormen!

Romano Amerio

Sandro Magister heeft al vaker gewezen op de beginnende rehabilitatie van Romano Amerio.
Maar nu is er ook een conferentie over diens werk in Ancona.

ROMANO AMERIO, IL CONCILIO VATICANO II
E LE VARIAZIONI NELLA CHIESA CATTOLICA DEL XX SECOLO

Ancona

Venerdì 9 Novembre 2007
Facoltà di Economia e Commercio
(ex Caserma Villarey)

Curatore del Convegno: Giuseppe A. Possedoni, Centro Studi Oriente Occidente

Introduzione e coordinamento dei lavori : Sandro Magister
- Apertura
Saluti di SER Mons. Edoardo Menichelli, Arcivescovo Metropolita di Ancona
- Letture ermeneutiche del Concilio Vaticano II
SER Agostino Marchetto, Arcivescovo segretario del Pontificio Consigio per la Pastorale dei Migranti... storico e canonista
- Per un accesso a "Jota unum" : la struttura della critica di Amerio alla Teologia Conciliare e post-Conciliare
Matteo d'Amico, docente di Storia e filosofia, saggista, Ancona
- In principio era il Verbo... non l'amore (errori della dislocazione delle essenze trinitarie)
Enrico Maria Radaelli , saggista, scrittore, direttore del Dipartimento di Filosofia...Roma
- Discussioni e approfondimenti

Ore 16.00

- Romano Amerio e la Metafisica Classica
Dario Sacchi , Università Cattolica del Sacro Cuore, Milano
- Le disavventure di un Filosofo Cristiano
Antonio Livi, Pontificia Università Lateranense
- Teologie neoteriche .... per una diagnosi del campo teorico post.conciliare
Piero De Marco, Università di Firenze
- La Chiesa può veramente cambiare ?
Tradizione, Trasmissione , cambiamento, continuità
- Pietro Cantoni, studio teologico " Mons. Enrico Bartoletti"
- Discussione e approfondimenti
- Conclusioni
Centro Studi Oriente Occidente

Bisschoppen, gehoorzaam de Paus!

Deze woorden zijn niet van mij (wie ben ik) maar van Mgr. Albert Malcolm Ranjith Patabendige, secretaris van de Congregatie van de Goddelijke Eredienst in verband met wat hij noemt de "rebellie" van sommige bisschoppen ten aanzien van de Paus wegens diens motu proprio "Summorum pontificum".
Als redenen van deze opstand noemt hij ideologische vooroordelen en hoogmoed, een van de grootste zonden.
(pregiudizi di tipo ideologico e dall’altra l'orgoglio, uno dei peccati piu' gravi)

Hier is het Italiaanse origineel .

Continuïteit of discontinuïteit: een concreet voorbeeld

Bestaat er een continuïteit of een discontinuïteit tussen Sacrosanctum Concilium en het missaal van Paulus VI? Zoals hieronder te lezen valt, bemerkt men overduidelijke tegenspraken. (Een ruwe vertaling van het Italiaans heb ik bijgevoegd)

Voorbeeld 1: Herziening (1963) of nieuwe ritus (1969)

Sacrosanctum Concilium 1963
Nr. 25 : Libri liturgici quam primum recognoscantur, peritis adhibitis et Episcopis consultis ex diversis orbis regionibus.
Nr. 50 : Ordo Missae ita recognoscatur (herziening, geen nieuwe ritus scheppen)
Algemene audiëntie 26 november 1969
Ancora noi vogliamo invitare i Vostri animi a rivolgersi verso la novità liturgica del nuovo rito della Messa ... [Opnieuw willen Wij jullie uitnodigen zich te richten naar de liturgische nieuwigheid van de nieuwe ritus van de Mis]
Come altra volta dicevamo, sarà bene che ci rendiamo conto dei motivi, per i quali è introdotta questa grave mutazione: l’obbedienza al Concilio...[Zoals Wij reeds bij andere gelegenheden zeiden, zal het goed zijn dat wij ons rekenschap geven van de motieven waardoor deze ernstige verandering geïntroduceerd werd: de gehoorzaamheid aan het Concilie ] Zegt Paulus VI hier over het Concilie het tegenovergestelde van wat er feitelijk in de teksten, d.w.z. in SC staat!!

Voorbeeld 2: Latijn of volkstaal?

Sacrosanctum Concilium 1963
Nr. 36: Linguae latinae usus, salvo particulari iure, in Ritibus latinis servetur.
Nr. 54: Provideatur tamen ut christifideles etiam lingua latina partes Ordinarii Missae quae ad ipsos spectant possint simul dicere vel cantare.
Nr. 116: Ecclesia cantum gregorianum agnoscit ut liturgiae romanae proprium: qui ideo in actionibus liturgicis, ceteris paribus, principem locum obtineat.
Algemene audiëntie van 26 november 1969
Il passaggio alla lingua parlata
Qui, è chiaro, sarà avvertita la maggiore novità: quella della lingua. Non più il latino sarà il linguaggio principale della Messa, ma la lingua parlata. Per chi sa la bellezza, la potenza, la sacralità espressiva del latino, certamente la sostituzione della lingua volgare è un grande sacrificio: perdiamo la loquela dei secoli cristiani, diventiamo quasi intrusi e profani nel recinto letterario dell’espressione sacra, e così perderemo grande parte di quello stupendo e incomparabile fatto artistico e spirituale, ch’è il canto gregoriano. Abbiamo, sì, ragione di rammaricarci, e quasi di smarrirci: che cosa sostituiremo a questa lingua angelica? È un sacrificio d’inestimabile prezzo. E per quale ragione ? La risposta pare banale e prosaica; ma è valida; perché umana, perché apostolica. [De overgang naar de gesproken taal. Het is duidelijk dat hier de grootste nieuwigheid is: deze van de taal. Het Latijn zal niet meer de voornaamste taal van de Mis zijn maar de gesproken taal. Voor wie de schoonheid, kracht, expressie en sacraliteit van het Latijn kent, is de vervanging door de volkstaal zeker een groot offer: wij verliezen de taal van christenen door de eeuwen heen, wij worden als het ware indringers en profanen in de talige ruimte van de sacrale expressie en zo zullen wij grote delen van dit wonderlijke en onvergelijkbare artistieke en spirituele feit verliezen die is de gregoriaanse zang. Hebben wij een reden om ons dit leed te veroorzaken en als het ware onszelf kwijt te geraken: wat zullen wij in de plaats stellen van deze engelachtige taal? Het is een offer van een onschatbare prijs. En waarom? Het antwoord is banaal en prozaïsch maar geldig: omdat het menselijk is, omdat het apostolisch is.]

... non per questo il latino nella nostra Chiesa scomparirà; esso rimarrà la nobile lingua degli atti ufficiali della Sede Apostolica; resterà come strumento scolastico degli studi ecclesiastici e come chiave d’accesso al patrimonio della nostra cultura religiosa, storica ed umanistica [hierdoor zal het latijn in onze Kerk niet verdwijnen; zij zal de nobele taal blijven van de officiële acten van de Apostolische Stoel; ze zal blijven als scholastisch instrument van de kerkelijke studies en als toegangssleutel tot het patrimonium van onze religieuze, historische en humanistische cultuur]

De memoires van Kardinaal Giacomo Biffi

Sandro Magister publiceerde recent enkele uittreksels uit de memoires van deze opmerkelijke kardinaal.
De volgende fragmenten liegen er niet om:
Over Johannes XXIII:
"We must look more at what unites us than at what divides." This statement, too - which today is often repeated and greatly appreciated, almost as the golden rule of "dialogue" - comes to us from the era of John XXIII, and communicates to us its atmosphere.

This is a practical principle of evident good sense, which should be kept in mind in situations of simple coexistence and for decisions on minor everyday matters.

But it becomes absurd and disastrous in its consequences if it is applied in the great issues of life, and especially in religious matters.

It is fitting, for example, that this aphorism should be used to preserve cordial relations in a shared dwelling, or rapid efficiency in a government office.

But woe to us if we let this inspire us in our evangelical testimony before the world, in our ecumenical efforts, in discussions with non-believers. In virtue of this principle, Christ could become the first and most illustrious victim of dialogue with the non-Christian religions. The Lord Jesus said of himself, in one of his remarks that we are inclined to censure: "I have come to bring division" (Luke 12:51).

In the questions that count, the rule can be none other than this: we must look above all at what is decisive, essential, true, whether it divides us or not.

Over Vaticanum II:
John XXIII yearned for a Council that would achieve the renewal of the Church not through condemnations, but using the "medicine of mercy." By abstaining from reproving error, the Council would by this very means avoid formulating definite teachings that would be binding for all. And in fact, it held consistently to this initial direction.
Was there not pastoral relevance in the clear statement that Jesus of Nazareth was God and consubstantial with the Father, as had been defined at Nicea? Was there not pastoral relevance in clarifying the realism of the Eucharistic presence and the sacrificial nature of the Mass, as happened at Trent? Was there not pastoral relevance in presenting the primacy of Peter in all its value and all its implications, as Vatican Council I had taught?

It is clear that the declared intention was that of placing special emphasis on the study of the best ways and the most effective means to reach the heart of man, without thereby diminishing positive consideration for the traditional magisterium of the Church.

But there was the danger of forgetting that the first and irreplaceable form of "mercy" for wayward humanity is, according to the clear teaching of Revelation, the "mercy of truth"; a mercy that cannot be exercised without the explicit, firm, steadfast condemnation of any distortion or alteration of the "deposit" of faith that must be safeguarded.

Tijdens het conclaaf op 15 april, 2005:
My state of mind and the dominant tone of may reflection emerges from the statement that, after great perplexity, I decided to make on Friday, April 15, 2005. Here is the text:

"1. After hearing all of the statements - correct, opportune, impassioned - that have been made here, I would like to express to the future pope (who is listening to me now) my complete solidarity, concord, understanding, and even a bit of my fraternal compassion. But I would also like to suggest to him that he not be too worried about what he has heard here, and that he not be too frightened. The Lord Jesus will not ask him to resolve all the world's problems. He will ask him to love him with extraordinary love: 'Do you love me more than these?' (cf. John 21:15). A number of years ago, I came across a phrase in the 'Mafalda' comic strip from Argentina that has often come back into my mind in these days: 'I've got it,' said that feisty and perceptive little girl, 'the world is full of problemologists, but short on solutionologists'.

"2. I would like to tell the future pope to pay attention to all problems. But first and most of all, he should take into account the state of confusion, disorientation, and aimlessness that afflicts the people of God in these years, and above all the 'little ones'.

"3. A few days ago, I saw on television an elderly, devout religious sister who responded to the interviewer this way: 'This pope, who has died, was great above all because he taught us that all religions are equal'. I don't know whether John Paul II would have been very pleased by this sort of elegy.

"4. Finally, I would like to point out to the new pope the incredible phenomenon of 'Dominus Iesus': a document explicitly endorsed and publicly approved by John Paul II; a document for which I am pleased to express my vibrant gratitude to Cardinal Ratzinger. That Jesus is the only necessary Savior of all is a truth that for over twenty centuries - beginning with Peter's discourse after Pentecost - it was never felt necessity to restate. This truth is, so to speak, the minimum threshold of the faith; it is the primordial certitude, it is among believers the simple and most essential fact. In two thousand years this has never been brought into doubt, not even during the crisis of Arianism, and not even during the upheaval of the Protestant Reformation. The fact of needing to issue a reminder of this in our time tells us the extent of the gravity of the current situation. And yet this document, which recalls the most basic, most simple, most essential certitude, has been called into question. It has been contested at all levels: at all levels of pastoral action, of theological instruction, of the hierarchy.

"5. A good Catholic told me about asking his pastor to let him make a presentation of 'Dominus Iesus' to the parish community. The pastor (an otherwise excellent and well-intentioned priest) replied to him: 'Let it go. That's a document that divides.' What a discovery! Jesus himself said: 'I have come to bring division' (Luke 12:51). But too many of Jesus' words are today censured among Christians; or at least among the most vocal of them."

De Kerk moet spreken over de duivel!

Hier is de inleiding door Kardinaal Georges Cottier o.p. op het boek van de exorcist van het bisdom Rome, Gabriel Amorth Presidente degli Esorcisti -- Esperienze e Delucidazioni (Edizioni Carismatici Francescani, 2006) (Copyright: Zenit)

The Church must speak about the devil. Though he sinned, the fallen angel has not lost all the power he had, according to God's plan, in the governance of the world. Now he uses this power for evil. John's Gospel calls him "the prince of this world" (John 12:31) and also in the First Letter of John one reads: "the whole world is in the power of the evil one" (1 John 5:19). Paul speaks of our battle against spiritual powers (cf. Ephesians 6:10-17). We can also refer to Revelation.

We must fight not only against the human but the superhuman forces of evil in their origin and inspiration: Suffice it to think of Auschwitz, of the massacres of entire peoples, of all the horrendous crimes that are committed, of the scandals of which little ones and the innocent are victims, of the success of the ideologies of death, etc.

It is appropriate to recall some principles. The evil of sin is done by a free will. Only God can penetrate the depth of a person's heart; the devil does not have the power to enter that sanctuary. He acts only on the exterior, on the imagination and on feelings of a sentient origin. Moreover his action is limited by the permission of Almighty God.

The devil generally acts through temptation and deceit; he is a liar (cf. John 8,44). He can deceive, induce to error, cause illusion and, probably more than arouse vices, he can support the vices and the origins of the vices that are in us.

In the Synoptic Gospels, the first apparition of the devil is the temptation in the desert, when he subjects Jesus to several incursions (cf. Matthew 4:11 and Luke 4:1-13). This event is of great importance.

Jesus cured sicknesses and pathologies. Altogether, they refer to the devil, because all disorders afflicting humanity are reducible to sin, of which the devil is instigator. Among Jesus' miracles are liberation of diabolical possessions, in the precise sense.

We see in particular in Saint Luke that Jesus orders the devils who recognize him as Messiah.

The devil is much more dangerous as tempter than through extraordinary signs or astonishing external manifestations, because the gravest evil is sin. It is no accident that we ask in the Lord's prayer: Lead us not into temptation. Against sin the Christian can fight victoriously with prayer, prudence, in humility knowing the fragility of human freedom, with recourse to the sacraments, above all Reconciliation and the Eucharist. He must also ask the Holy Spirit for the gift of discernment, knowing that the gifts of the Holy Spirit are received with the grace of Baptism.

Saint Thomas and Saint John of the Cross affirm that we have three tempters: the devil, the world (we certainly recognize this in our society) and ourselves, that is, self-love. Saint John of the Cross maintains that the most dangerous tempter is we ourselves because we alone deceive ourselves.

In the face of deceit, it is desirable that Catholic faithful have an ever more profound knowledge of Christian doctrine. The apostolate must be promoted for the Compendium of the Catechism of the Catholic Church, of extraordinary usefulness to combat ignorance. The devil perhaps is instigator of this ignorance: He distracts man from God, and it is a great loss that can be contained by promoting an adequate apostolate in the media, in particular television, considering the amount of time that many people spend watching television programs, often with contents that are culturally inconsistent and immoral.

The action of the devil is also unleashed against the men of the Church: in 1972 the Supreme Pontiff Paul VI spoke of the "smoke of Satan that has entered the temple of God," alluding to the sins of Christians, to the devaluation of the morality of customs and to decadences (let us consider the history of the religious Orders and Congregations, in which the need has always been noted of reforms to react to the decadence), to yielding to the temptations in the pursuit of a career, of money and of wealth in which the members of the clergy themselves can incur, committing sins that cause scandal.
The exorcist can be a Good Samaritan -- but he is not the Good Samaritan -- as sin is a graver reality. A sinner who remains set in his sin is more wretched that one who is possessed. The conversion of heart is the most beautiful victory over the influence of Satan, against which the Sacrament of Reconciliation has an absolutely central importance, because in the mystery of the Redemption God has liberated us from sin, and gives us, when we have fallen, the restoration of his friendship.

The Sacraments have in truth a priority over the sacramentals, a category in which exorcisms are included, which are requested by the Church but not as a priority. If this approach is not considered, the risk exists of disturbing the faithful. Exorcism cannot be considered as the only defense against the action of the devil, but as a necessary spiritual means where the existence of specific cases of diabolic possession have been confirmed.

It seems that the possessed are more numerous in pagan countries, where the Gospel has not been disseminated and where magic practices are more widespread. In other places a cultural element endures where Christians conserve an indulgent tendency in regard to ancient forms of superstition. Moreover it must be considered that alleged cases of possession can be explained by present-day medicine and psychiatry, and that the solution to certain phenomena may consist in good psychiatric treatment. When a difficult case is manifested in practice it is necessary to get in contact with a psychologist and an exorcist; it is advisable to make use of psychiatrists of Catholic formation.

A course on these topics has recently been instituted in the Regina Apostolorum Pontifical Athenaeum. It also seems opportune to include such formation in seminaries, in a balanced and wise dimension, avoiding excesses and constrictions.

Cardinal Georges Cottier, O.P., Pro-theologian of the Pontifical Household

Kardinaal Danneels over de liturgie

Kardinaal Danneels aan de Catholic University of America.over de liturgie. Zoals gewoonlijk wel goed bedoeld maar dit duurt bijna een kwart eeuw.

Ordo Missae Latijn-Nederlands 1962

Gezien op de webwinkel van Colomba
De onveranderlijke gebeden volgens het missale romanum van de zalige paus Johannes XXIII
Paus Benedictus XVI heeft in juli 2007 het gebruik toegestaan van het Missale Romanum - dat in 1962 werd uitgegeven door de zalige paus Joannes XXIII - als een buitengewone vorm van de Latijnse ritus naast het verdere gebruik van de liturgie volgens het Tweede Vaticaans Concilie.
De Nationale Raad voor Liturgie heeft in een handzame uitgave de vaste gebeden van de mis volgens het missaal van 1962 (Latijn met Nederlandse vertaling) uitgegeven voor degenen die geïnteresseerd zijn in de inhoud van deze buitengewone vorm van de Latijnse ritus.
12 x 19 cm. 96 pag. Tweekleurendruk. 12,50€

Dit is prachtig nieuws. Ik heb zelf al een exemplaar en het is een fantastisch hulpmiddel van priesters, misdienaars en andere katholieken! Tevens worden de rubrieken erin afgedrukt. Bovendien is het uitgegeven door het officiële orgaan voor de liturgie van de Nederlandse bisschoppen!
De volgende stap is een gelijkaardig boekje voor misdienaars, wat m.i. dringend nodig is en tot slot een geheel missaal.

Aartsbisschop Raymond Burke spreekt!

Thomas Peters (American Papist) heeft een uitstekende post over het ontvangen van de H. Communie door hen die openlijk de leer van de Katholieke Kerk afvallen (zoals pro-choise politici). Het betreft een artikel in "Periodica" van de Gregoriaanse Universiteit door aartsbisschop Raymond Burke, zelf een canonist. De titel van het artikel is: "CANON 915: THE DISCIPLINE REGARDING THE DENIAL OF HOLY COMMUNION TO THOSE OBSTINATELY PERSEVERING IN MANIFEST GRAVE SIN."

Waar een wil is, is een weg!!

Eén van de logische gevolgen van Summorum Pontificum is de celebratie en instructie van seminaristen in de buitengewone vorm van de éne Romeinse Ritus. En het IS mogelijk zoals blijkt uit deze foto's en het bericht in verband met de éérste H. Mis, gecelebreerd in de buitengewone vorm, in het Kenrick-Glennon Seminary (Aartsbisdom van St. Louis- Mgr. Raymond Burke)

Een voorbeeld voor onze bisschoppen

Mgr. Michael Burbidge, bisschop van Raleigh (North Carolina, VS), geeft de gepaste reactie op Summorum Pontificum (geboortejaar is 1957, priesterwijding 1984, dus het is GEEN NOSTALGIE):
In een bericht dat hier in pdf te lezen valt zegt hij o.a.:
"In his Christmas address to the members of the Roman Curia on December 22, 2005, His Holiness Benedict XVI, shared his vision of shepherding the Church on a path of greater unity, continuity, reform, and renewal.[Het motu proprio is inderdaad geen nostalgie maar onderdeel van een doordacht plan] As an essential part of this vision, on July 7, 2007, the Holy Father released his Apostolic Letter, Summorum Pontificum, clarifying the status and usage of the Missal of Blessed Pope John XXIII, published in 1962, prior to the liturgical reforms of 1970. The document also governs the use of other ritual books in use prior to these reforms. Accompanying the Apostolic Letter, the Holy Father also wrote an explanatory letter to all the Bishops of the world providing the context in which the faithful should understand the objectives of the document. The Holy Father explains that the liturgical reforms of the Second Vatican Council found in the 1970 Missal, with its two subsequent revisions, remain as the Forma ordinaria or normal form of celebration of the Mass. The use of the 1962 Missal of Blessed Pope John XXIII is to be used as the Forma extraordinaria or extraordinary form of celebration of the Mass. Most notably, the Holy Father states that these two forms are not to be seen as two separate Rites of the Mass, but rather two forms of celebration within the one Roman Rite. The Holy Father clarifies this two-fold reality when he stated, “There is no contradiction between the two editions of the Roman Missal. In the history of the liturgy, there is growth and progress, but no rupture. What earlier generations held as sacred, remains sacred and great for us, too....” Therefore, to implement Summorum Pontificum in every way possible in the Diocese of Raleigh, it is my intention to maintain the Forma ordinaria as normative for celebrations of the Mass, but also to make the Forma extraordinaria form of the Mass more available to the faithful. To this end, resources will be provided to those priests who are able and choose to study how to properly celebrate the Forma extraordinaria of the Mass so that both he and the people of God will best be served. [Inderdaad, niet passief afwachten maar stimuleren wat nu een onderdeel is van de éné Romeinse Ritus]There are many resources available to priests to aid them in this pursuit and so I direct those priests seeking formation to consult with the Vicar General, the Very Reverend David D. Brockman, for which formation program will be the most effective. Our Diocese is blessed that we already have priests exercising an effective apostolate offering the Mass and other sacraments using the Forma extraordinaria. I am grateful to these priests [Inderdaad, een publieke dankbetuiging is nodig] for their generosity to assist any priest seeking liturgical formation in the Forma extraordinaria of the Mass. In particular, I wish to recognize the Reverend Paul M. Parkerson, Pastor of Sacred Heart Parish in Dunn, for his leadership in this regard. I also express my gratitude to those in liturgical leadership at Sacred Heart, Dunn for offering liturgical formation in the ministry of altar server for the Forma extraordinaria of the Mass. While Summorum Pontificum does not impose a minimum number of the faithful who may rightfully request the Forma extraordinaria of the Mass from their pastor, the priests of the Diocese of Raleigh, and I, as Bishop, will do everything possible to respond appropriately and generously to the requests for this form with the resources we have. Our Diocesan website will soon convey more information on parish celebrations of the Forma extraordinaria of the Mass in our Diocese. [Concrete initiatieven, niet teveel gepraat!] In recognition of the effective date of Summorum Pontificum on the Feast of the Exaltation of the Cross on September 14, 2007, I invite the faithful of our Diocese to join me at Sacred Heart, Dunn, for a special solemn celebration of the Forma extraordinaria of the Mass. I will be the homilist for the Mass and Fr. Parkerson will offer the Mass as the celebrant. [Een UITSTEKENDE oplossing indien de bisschop niet zelf de de buitengewone vorm, om de één of andere reden, kan celebreren]The richness of the Sacred Liturgy is the heart of our Catholic faith. Both the Forma ordinaria and the Forma extraordinaria of the Mass have been the source of holiness for countless saints throughout history. May the richness of our Catholic liturgical prayer, now made more available to the entire Church, continue to lead us all to that same goal. In the words of our Holy Father, "Let us generously open our hearts and make room for everything that the faith, itself, allows."

Een voorbeeld voor onze seminaries

Gelezen op The New Liturgical Movement
"In response to Summorum Pontificum, Holy Apostles [Seminary] will begin publicly offering the Mass according to the Extraordinary Form of the Roman Rite on Saturday, September 8th at 11:00 a.m. in the seminary chapel. The public is welcome to attend.

Rev. John Mary Gilbert, I.S.J, a professor at Holy Apostles Seminary, and Rev. Gregoire Fluet, Pastor of St Bridget Parish, Moodus, CT, and the Vice-President of Holy Apostles Seminary, will offer the Traditional Latin Mass on each Saturday at 11:00 a.m. The brothers from the Canons Regular of St. John Cantius (Chicago) who are seminarians at Holy Apostles Seminary will form the chant schola for the weekly High Mass at the seminary chapel."

Workshop voor buitengewone vorm van de Romeinse Ritus

Hier kan u een verslag lezen over de workshop die de Latin Mass Society in Merton College organiseerde voor priesters geïnteresseerd in de celebratie van de buitengewone vorm van de Romeinse Ritus.
Deze twee foto's wil ik u niet onthouden!

Aartsbisschop van Birmingham "heeft het door"

De aartsbisschop van Birmingham, Mgr. Vincent Nichols, begrijpt waar Summorum Pontificum over gaat! Lees er meer over bij Father Zuhlsdorf

Radio Vaticana - Interview met Dr. Alcuin Reid

Wat waarschijnlijk een aantal jaren geleden onmogelijk was: een interview van 15 minuren op Radio Vaticana met Dr. Alcuin Reid, auteur van "The organic development of the liturgy" (2005) met een voorwoord van een zekere ... Joseph Ratzinger. Hier kan u het beluisteren.

Pauselijke garderobe

Aandachtige toeschouwers zal het ongetwijfeld opgevallen zijn: de pauselijke garderobe heeft een aanzienlijke verrijking ondergaan sinds Benedictus XVI. Verrijking en geen vernieuwing want het betreft hier elementen die gedeeltelijk in onbruik zijn geraakt. Wat hebben we kunnen vaststellen?
1. Het gebruik van de pauselijke toog met dubbele mouwen
2. Verschillende, rijkelijk versierde, borstkruisen
3. De winter mozzetta
4. De camauro, laatst gedragen door de zalige Johannes XXIII
5. De pauselijke rode mantel
6. De saturno
7. Het hergebruik van de pauselijke troon
8. De rode schoenen (nog net niet de pauselijke 'slippers')
9. De mitra preciosa
Hier zijn enkele voorbeelden:
De pauselijke troon tijdens de toespraak voor de Romeinse Curie op 22 december 2006

De camauro (in een ietwat ongelukkige versie zoals blijkt uit de vergelijking met de zalige Johannes XXIII)


De saturno

De pauselijke rode mantel

De mitra preciosa

Dit alles heeft ook effect op zijn secretarissen zoals hier te zien is tijdens de H. Mis voor de 80ste verjaardag van Onze Heilige Vader

Pontificale liturgie ter ere van Summorum Pontificum

Mgr. Salvatore R. Matano, bisschop van Burlington (Vermont, USA) celebreerde op 15 augustus 2007 in de kathedraal (!) de pontificale liturgie volgens het missaal van 1962. Father Zuhlsdorf heeft het verhaal. Mgr. Matano (°1946), werd priester gewijd in 1971 en behaalde zijn doctoraat in kerkelijk recht aan de Gregoriana in 1983. (Zo zijn er wel meer in Nederland en Vlaanderen met deze 'credentials'. Hopelijk volgen zij dit voorbeeld!)

In de videoclips hier en hier hoort u de bisschop zeggen "If this is what it takes to fill all the churches, so be it."

Dominicaanse liturgie

The New Liturgical Movement, dé website voor alles wat met liturgie te maken heeft, heeft een interessant item over de veranderingen in de Dominicaanse liturgie tussen 1959 en 1969 toen de Dominicanen beslisten het missaal van Paulus VI te volgen. We hebben reeds eerder bericht over de klassieke Dominicaanse liturgie zoals door de Vincent Ferrer Broederschap in Frankrijk gecelebreerd wordt.

Instructie Forma extraordinaria (Missaal 1962)

De Reguliere Kanunniken van St. Johannes Cantius hebben een prachtige website gemaakt met instructie-materiaal voor het celebreren van de H. Mis volgens het missaal van 1962. In het bijzonder de korte filmpjes over de verschillende onderdelen van de H. Mis zullen bijzonder welkom zijn.
www.sanctamissa.org



E.H. Mennen, pastoor te Oss, heeft op zijn uitstekende website de rubrieken van het missaal van 1962 vertaald.

Vaticaanse filmbibliotheek

Sinds kort het de Vaticaanse stadstaat een eigen website. Visueel het meest interessant zijn wel de filmfragmenten van Leo XIII(!), Pius XI en Pius XII die men beschikbaar stelt.

Aartsbisschop Raymond Burke van St. Louis over de toepassing van Summorum Pontificum

De gehele wekelijkse colum is hier te lezen.

"Also, courses of liturgical formation, pertaining to the Roman Missal of Blessed Pope John XXIII, will be provided for priests who desire it. The seminarians at Kenrick-Glennon Seminary will be provided the liturgical formation necessary to celebrate the Mass according to the extraordinary form. Their studies of Latin will also give attention to the texts of the extraordinary form."

Dank u, Excellentie!

Bisschop Robert W. Finn van Kansas City geeft hier zijn commentaar op Summorum Pontificum. Vooral het laatste deel is veelzeggend:
"Extraordinary Form of the Mass at the Cathedral: At 10 a.m., on Saturday, Sept. 15, the Feast of Our Lady of Sorrows, I will preside over the celebration of the Extraordinary Form of the Mass at the main altar of the Cathedral of the Immaculate Conception. In this way I wish to join with all of you in giving filial assent to the prerogative of Pope Benedict XVI in emphasizing the continuity of the Latin Rite of the Holy Sacrifice of the Mass.[De bisschop als "moderator van de liturgie" geeft het goede voorbeeld] There we will lift our prayers with the Supreme Pontiff, through our Blessed Mother to the Eternal Father of Mercies for a meaningful reconciliation of Catholics. [Dit is de positieve reden die onze Heilige Vader aanhaalt: waarom horen we er zo weinig over in Vlaanderen of Nederland]In this way we hope, with Gods' help, as "the Church of Christ [to] offer worthy worship to the Divine Majesty for the praise and glory of His name and for the good of all His Holy Church."

Videobeelden van onze Heilige Vader op vakantie

Via SKY life prachtige beelden!

Voorbeeldige ontvangst van het motu proprio in India

Dit bericht, in vergelijking met sommige povere Europese reacties, is veelzeggend. Welke bisschop van bij ons volgt dit voorbeeld?

Mumbai (AsiaNews) – The Indian Church has expressed its satisfaction and hope that it “can take care of the pastoral needs of the community” following Benedict XVI’s Motu Proprio Summorum Pontificum released last Saturday. In it the Pope announces that the Catholic Church will allow the use of the so-called Tridentine Mass in the form approved by John XXIII in 1962. The Motu Proprio is promulgated with an explicit reference to reconciliation and the ecclesial unity that was broken by the schism caused Mgr Marcel Lefebvre and his traditionalists.

According to Mgr Oswald Gracias, archbishop of Mumbai, the Motu Proprio will “have two important purposes.”

“One very important purpose will be to renew and enrich the liturgy, reclaiming the liturgical form that existed before the Council, which is a great heritage in the history of the church,” said the prelate who is also an expert in Canon Law.

“The Motu Proprio is a sign that the Holy Father wants to make available to the Church all the treasures of the Latin liturgy that have for centuries nourished the spiritual life of so many generations of Catholic faithful.”

“Secondly,” he explained, “it is a response to the pastoral needs of the faithful. In Mumbai, Cardinal Ivan Dias (Gracias’ predecessor) had shown much pastoral sensitivity in allowing the Tridentine Mass. However, there may be practical challenges since there are not that many priests who know Latin.”

On the long run, such an obstacle should be overcome. “In the Archdiocesan Seminary, Latin had already been reintroduced and is being taught; not because of the Motu Proprio, but because knowledge of Latin is essential and important for Ecclesiastical Studies,” Archbishop Gracias said.

Finally, he announced that he would “inform the priests and faithful of this Motu Proprio” and “would exercise pastoral sensitivity in explaining and implementing it in the appropriate way.”

The Ratzinger Effect

The Times heeft een interessant artikel over "The Ratzinger Effect":
"With donations to the Church from around the world almost doubling and pilgrims pouring into Rome in ever-greater numbers, Vatican watchers are beginning to reassess the two-year-old pontificate of Pope Benedict XVI and noting a positive “Ratzinger effect”." Meer

Mgr. Charles Pope over de H. Mis van Johannes XXIII

Een goed rapport met video van Mgr. Charles Pope (Aartsbisdom Washington D.C.)
"I’ve been saying this Mass for 18 years now, for all my years as a priest. There’s a part of me that loves to sort of step back into time and to be part of something ancient that goes way, way back, all the way back hundreds and hundreds of years, even thousands of years, into the ancient past using an ancient language. This is a Mass that most of the saints knew."

Reacties Motu Proprio

Kath.Net documenteert de Duitstalige reacties op Summorum Pontificum.
Mgr. Koch, bisschop van Basel, geeft hier een uitvoerige liturgisch-theologische commentaar.
Enkele passages:

"Es kann aber kein Zweifel darüber bestehen, dass die Liturgiereform nach dem Zweiten Vatikanischen Konzil bei nicht wenigen Glaubenden, Seelsorgenden und Theologen nicht den Eindruck eines Wachstumsprozesses, sondern den eines Bruches ausgelöst hat."

"Was viertens die Mitwirkung der Laien in der Liturgie betrifft, hat das Zweite Vatikanische Konzil zwar in der Tat aus theologischen Gründen die volle und aktive Teilnahme der Glaubenden an der Liturgie betont; es hat bei der „plena et actuosa participatio“ aber nicht nur an die Einführung von spezifischen Laiendiensten gedacht, sondern in gleicher Weise und untrennbar damit verbunden an die innere Partizipation der Glaubenden an der Liturgie im hörenden und meditativen Nachvollzug und im Gebet, der das entscheidend Erste ist, das allem äusseren Mitwirken in der Liturgie überhaupt erst den wahren Sinn gibt.

Denn das Konzil war eindeutig der Überzeugung, dass sich die leichte Erfassbarkeit der Liturgie und die Ermöglichung der tätigen und gemeinschaftlichen Teilhabe des Volkes Gottes an der Liturgie von ihrer Transparenz für das Heilige her ergeben und keineswegs umgekehrt."

"Zudem ist prinzipiell zu bedenken, dass eine selektive Lektüre des Zweiten Vatikanischen Konzils eine Grundversuchung in der Kirche überhaupt darstellt, wie der Pastoraltheologe Hubert Windisch treffsicher analysiert hat: „Nicht selten kann man feststellen, dass das Konzil als Legitimierungsfluchtpunkt für persönliche pastorale Anschauungen herhalten muss, ohne dass es für die jeweilige (selbstrechtfertigende) Ausbeutung eine Grundlage bietet."

"Und weil die Liturgie die deutlichste Erscheinungsgestalt der Kirche ist, pflegt man auch zwischen vorkonziliarer und nachkonziliarer Kirche zu unterscheiden oder gar zu trennen – gleichsam als handle es sich nach dem Konzil nicht mehr um dieselbe Kirche, sondern um eine neue. Demgemäss betrachtet man das Zweite Vatikanische Konzil nicht mehr, wie es sich selbst verstanden hat, nämlich als Vertiefung und Erneuerung des überkommenen Glaubens, sondern als Ende der bisherigen Tradition, mit dem etwas Neues begonnen hat."

Gaudeamus!!

De Nederlandse vertaling van "Summorum Pontificum" en de begeleidende brief zijn reeds te vinden op de website www.ecclesiadei.nl
Dit videofragment van CNN geeft een evenwichtig bericht alhoewel het ook fouten bevat. Het motu proprio gaat NIET over de Latijnse mis of over de mis "met de rug naar het volk". Al dit kan reeds met -wat we nu moeten noemen- de "gewone vorm" van de Romeinse ritus gedaan worden.

Waar gaat het motu proprio dan wel over: over het missaal van de zalige Johannes XXIII dat in de grond teruggaat naar het begin van de Kerk en eeuwenlang de norm is geweest en door haar bemiddeling talloze heiligen heeft voortgebracht. Hierin komt een organisch ontwikkelde Lex orandi en dus Lex credendi naar voren die de centrale geloofsmysteries op uitmuntende wijze naar voren brengt. De Romeinse Canon is hier een uitstekend voorbeeld van.
De vergelijkende studie van Dr. Lauren Pristas van vier zondagse openingsgebeden van beide missalen komt tot de volgende conclusie:
"The facts and figures presented in the first part of this essay indicate that those responsible for the revision of the Missal made extensive changes to the corpus of Sunday and Holy Day collects. The result is not the revival of either a Roman or non-Roman Latin liturgical tradition that fell into disuse over the centuries, but something essentially new.
Two things need to be said about this newness. First, while the deliberate confection of an annual cycle of collects is unprecedented as far as we know in liturgical history, the new corpus enjoys ecclesiastical approval and, on this account, is to be received by the faithful with the utmost respect. Second, the new and untraditional character of the cycle of collects requires that we study it well, not simply in itself, but in relationship to its predecessor and to the use of sources that produced it. Only then will we be able to identify the unique features of our present Sunday and Holy Day collects and to understand both their place in the Latin liturgical tradition and the specific character of their contribution to Christian formation. The latter part of the paper is an experiment in comparative textual analysis. The findings must be regarded as exceedingly provisional for the analysis encompasses only four of the sixty-six Sunday and Holy Day collects. In these four, however, we discern a markedly different presentation of our spiritual situation and the way in which God involves himself with us. If the 1970 collects bring to mind the psalmist's petition “give success to the works of our hands,” the 1962 collects remind us of Augustine's graced realization that God is more intimate to each of us than we are to ourselves. These are not inconsequential changes. There is a reciprocal relationship between faith and prayer. On the one hand, particular prayers arise from particular faith convictions and, on the other, our faith convictions are formed by the words that we are taught to pray. Moreover, in Matthew's Gospel, Jesus says to the centurion “as you have believed let it be done for you”and similarly to the blind men “according to your faith let it be done to you.” While it is not right to think that anything, even the meagerness of our faith, can limit the power of God, it is also true that God has revealed himself to us so that, believing him, we can expect certain things and, in our expectation, be open to the gifts he desires to give us. For these reasons the anthropological shift that we see in the new Advent prayers toward what might be described as a more capable human person is not nearly so arresting as the corresponding theological shift according to which God's dealings with us are less direct and more extrinsic - although, obviously, the two are conceptually connected."
Het hele motu proprio gaat m.a.w. over inhoud en niet over vorm.

Voorsmaakje Summorum Pontificum

Father Finigan (de maker) noemt dit een "lighthearted celebration" van Summorum Pontificum.

ENJOY!

En nu "Allen samen!"

Van Father Zuhlsdorff komt de zeer leuke suggestie om op de melodie van "La donna è mobile" te zingen:

Summorum pontificum
Das ist bellisimum!
Dust off the altar rails,
Dove mi mani-pales?

Te Deum chantez-vous!
Pop out the Veuve Clicquot
Vo ist mein Sanctus bell?
A cappa for Cardinal Pell! [“Schnell!” to be shouted in the background on the downbeat]

Donde biretta?
Ecco! Perfetta!
What could be betta,
Than Mass with one voice!

100 jaar Lamentabili sane exitu van Pius X

3 juli 1907 verscheen "Lamentabili sane exitu" van Pius X waarin 65 modernistische stellingen veroordeeld werden. Lees hier de volledige tekst.
Enkele voorbeelden:
Stelling 4: Het leerambt van de Kerk kan zelfs niet door dogmatische definities de echte zin van de H. Schrift bepalen.
Stelling 12: Indien de exegeet zich op nuttige wijze met de bijbelse studies wil bezighouden, dient hij alle voorgevormde opinies over de bovennatuurlijke oorsprong van de Schrift terzijde te schuiven en enkel interpreteren als enkel ander menselijk document. [Dit is precies wat Joseph Ratzinger/Benedictus XVI verwerpt in zijn jongste boek]
Stelling 26: Aan de dogma's van het geloof is enkel in praktische zin vast te houden, d.w.z. als verplichtende norm voor het handelen maar niet als norm voor het geloven [Het uiteenhalen van de inhoud van het geloof en de praxis is beproefd procédé; het herinnert aan het veelgehoorde argument vandaag "ik geloof dat wel maar dring mijn mening niet op aan anderen"]
Stelling 41: De sacramenten zijn enkel bedoeld om de weldoende aanwezigheid van de Schepper in gedachtenis te roepen [Dit doet denken aan de afwezigheid van de gedachte dat het doopsel werkelijk de erfzonde uitwist en dus een exorcisme vereist; daarentegen "we zijn toch allemaal al kinderen van God"]
Stelling 56: De Kerk van Rome werd het hoofd van de kerken, niet door Goddelijke Voorzienigheid maar door politieke omstandigheden
Stelling 65: Het moderne katholicisme kan niet verzoend worden met de ware wetenschap tenzij het omgevormd wordt in een non-dogmatisch christendom, d.w.z. in een breed en liberaal protestantisme [Was Vaticanum II niet volgens de 'hermeneutiek van de discontinuïteit' (Benedictus XVI)eindelijk voorbij het dogmatisch denken, oecumenisch en open?]

Priesterwijding bij FSSP door Mgr. Léonard

Mgr. Léonard, bisschop van Namen, wijdde in Wigratzbad vier priesters in de klassieke ritus.
Schola Saint Cécile heeft meer.

Getuigenis van een Novus Ordo priester over een workshop bij FSSP

Ondermeer de Petrusbroederschap organiseert intensieve trainingen in de klassieke ritus om zo priesters voor te bereiden om het komend Motu Proprio. Hier is een prachtige getuigenis van New Liturgical Movement

[One of the Father's who visits the NLM recently attended the FSSP "boot camp" for priests wishing training from them as regards the classical Roman rite. The following is his report, both of what occurred and, even more interestingly, his personal experience. I've chosen to eliminate his name for the sake of anonymity. If he chooses to reveal himself in the comments, I shall leave that to him.]

"I would characterize my experience as frankly stunning, and even life changing. I must admit that the experience has recast my understanding of the priesthood to some degree."

by a Diocesan Priest

I. Summary of the Training

This past week I returned from what one priest called the Traditional Mass Boot Camp, hosted and taught by the fine priests, deacons and seminarians of the Fraternity of Saint Peter at Our Lady of Guadalupe Seminary in Denton NE. Being a “Novus Ordo” priest and having little exposure or opportunity to experience the traditional Rite, this weekend was nothing short of amazing.

Arriving on Monday we jumped right in with an introductory session on the Mass covering various basic principles such as the attitude and composure of the priest, and the centrality of the Mass as a sacrifice. Wasting no time we began our practicum, our class was broken up into small groups of three, according to experience with the traditional Mass and Latin skills. Over the course of the five day we had workshops on the vesting prayers, the Low Mass, the Requiem Mass, Gregorian Chant, the sung Mass, and Exposition and Benediction. These were covered in depth in class and the practicum sessions, which were and hour and a half to two hours long.

The daily schedule began with private Mass from 6:00 to 8:00 AM and ended with Compline at 9:00 PM. The resources and materials that the Fraternity provided was copious and pedagogically geared for a priest to learn the traditional Mass. Any priest who is willing to learn and take the time necessary can confidently know that he will be able to offer the Mass with the proper reverence and confidence that the Rite demands.

On our final day on the Feast of Sts. Peter and Paul we were privileged to pray the Solemn High Mass in choir with the Nuns the Carmelite Monastery of Mary Jesus and Joseph in Valparaiso, NE a short drive from the seminary, this was absolutely the crowing event of the week, beautify offered by Fr. James Fryar FSSP, accompanied by the Deacons and seminarians of the seminary and the angelic chants sung by the Carmelite Nuns.

II. Personal Observations

Being a priest of the modern Roman rite I was admittedly nervous and lacking confidence due to my lack of experience, I felt that I perhaps had got into something that was over my head, but the graciousness and patience of the members of the Fraternity of Saint Peter quickly overcame any misgivings I had.

I must confess that I was worried that there might be some looking down upon a "Novus Ordo" priest such as myself in a “Traditionalist” environment such as this, but the respect and genuine affection and gratitude that was shown me by the priests, deacons and seminarians of the FSSP was most edifying and humbling. I cannot speak highly enough about these excellent and truly humble men, who most joyfully offer themselves for the life of the Church.

One of the many remarkable things that struck me about my experience this past week was that these men of the FSSP and others like them have preserved for the entire Latin Rite the living memory and tradition of the Church in a unique way.

I would characterize my experience as frankly stunning, and even life changing. I must admit that the experience has recast my understanding of the priesthood to some degree.

Also, by this intensive introduction to the ancient Roman liturgical tradition, I now more fully understand the paradigm shift and rupture that Ratzinger/Benedict XVI has spoken of. I can’t help but feel that once the adolescent rebellion of liturgical abuse and rejection of our living heritage subsides, they will be there to help all of us reclaim and reinvigorate the Latin Rite in a way that is truly organic and faithful to our roots, strengthening and in some areas reestablishing a vibrant Catholic identity.

I wish to thank my benefactors who enabled me to attend this workshop; it was a profound privilege for me to go. I will remember you in my prayers and my intentions at the Sacrifice of the Mass.

Zeldzaam evenwichtig bericht over komend MP

De gebruikelijke en verwachte 'spin' over het komend Motu Proprio ("niet van belang", "onuitvoerbaar", "enkel nostalgie", etc.)duikt overal op.
Hier is een evenwichtig bericht.

Priesterwijding ICRSS door aartsbisschop Burke

De ICRSS publiceren een document, getiteld "Four Hours in Heaven" waarin de priesterwijding door aartsbisschop Burke beschreven wordt. Dit is de eerste priesterwijding in de klassieke ritus in een kathedraal door de diocesane bisschop sinds decennia in de USA.

Leuk zijn ook de officiële foto's. Bovendien is het ook mogelijk de DVD van deze plechtigheid te bestellen.

Vanweg aartsbisschop Curtiss van Omaha (Nebraska)

Behoeft geen commentaar

June 5, 2007

Letters to the Editor

U.S.Catholic
205 W. Monroe St.
Chicago, IL 60606

Dear Editor,

I would like to respond to the article in your June edition entitled "A Betrothal Proposal" by Michael G. Lawler and Gail S. Risch.

The teaching of the Catholic Church about fornication is clear and unambiguous: it is always objectively a serious sin (cf. Catechism of the Catholic Church #1755, #1852, #2353). Couples who live together without marriage do in fact live in sin objectively.

Because the position of the authors is contrary to Church teaching about the intrinsic evil of fornication, I have disassociated the Omaha Archdiocese from the Center for Marriage and Family at Creighton University.

Neither Lawler nor Risch are reliable teachers of Catholic moral theology, and certainly are not spokespeople for the Church regarding human sexuality and sacramental marriage.

I remain sincerely yours in Christ,

Most Reverend Elden Francis Curtiss

Archbishop of Omaha
Zie Rich Leonardi

Meer renovatie nieuws

Hier is nog een prachtig voorbeeld van een transformatie/renovatie.
Zie ook de portfolio van deze architect

De transformatie van de St. Marien kerk in Berlijn

Oorspronkelijk

Na de destructie van de jaren zestig!



















Na de gelukkige restauratie in 2002-2003
Lees heel het verhaal op de website van de parochie

Dogmaticus Manfred Hauke over het limbo

In antwoord op het document van de Internationale Theologische Commissie -dat een zeer eenzijdige om niet te zeggen valse receptie kreeg in de pers, schreef dogmaticus Manfred Hauke enkele kritische bemerkingen. Tevens werden in het gezaghebbende tijdschrift "First Things" de kritische bemerkingen van Robert T. Miller gepubliceerd.
Hier zijn enkele passages:

Das Dokument leugne keineswegs die Wirklichkeit der Erbsünde und die Heilsnotwendigkeit der Taufe. Auch die Möglichkeit des Limbus sei theologisch nach wie vor offen. Der Text unterstreiche im Grunde nur, was bereits der Katechismus der Katholischen Kirche verlautbare (KKK 1261), nämlich dass es Hoffnung gibt auf einen Heilsweg auch für ungetauft verstorbene Kinder

Das Nichterreichen der Gottesschau als logische Folge der Erbsünde wäre am ehesten als „de fide“ zu qualifizieren, als verbindliche Glaubenslehre, auch wenn es zu keiner formellen Definition gekommen ist.

Auch bei der Erschließung des geschichtlichen Befundes finden sich Mängel. Bei der Behandlung der griechischen Väter (Nr. 11–14) wird behauptet, unter Berufung auf einen höchst fragwürdigen Aufsatz eines amerikanischen orthodoxen Theologen aus dem Jahre 1985: „Der Gedanke eines Erbes von Sünde oder Schuld – allgemein in der westlichen Überlieferung – war dieser Perspektive fremd, da in deren Sicht [nämlich der griechischen Väter] Sünde nur ein freier personaler Akt sein konnte“ (Nr. 11). Diese Behauptung ist so nicht richtig.

Nützt das Dokument der Theologenkommission dem Heil der Kinder, die in Gefahr sind, ohne die Taufe zu sterben? Vielleicht dürfen wir die Frage nach dem Limbus mit den Warntafeln auf schmalen Straßen im Hochgebirge vergleichen: Warntafeln werden überall aufgestellt, wo die Gefahr eines Absturzes besteht. Im Zweifelsfall sollte eher eine Tafel zuviel aufgestellt werden. In der Seelsorge ist unbedingt zu erklären, dass der einzige sichere Heilsweg für die ungetauft sterbenden Kinder die sakramentale Taufe ist. Die Instruktion der Glaubenskongregation über die Kindertaufe, Pastoralis actio (1980), betont sehr zu recht: „Die Kirche hat ... durch ihre Lehr- und Handlungsweise gezeigt, dass sie keinen anderen Weg außer der Taufe kennt, um den kleinen Kindern mit Gewissheit den Zugang zur ewigen Seligkeit zu eröffnen“ (DH 4671).

Für gläubige Eltern, die ohne eigene Schuld ein Kind etwa durch eine Fehlgeburt verloren haben, ist der Hinweis auf den Limbus ein Trost: das Kind ist nicht den Qualen der Hölle ausgesetzt. Darüber hinaus ist auf die Möglichkeit zu verweisen, dass das gläubige Gebet der Eltern und der gesamten Kirche das Kind auch zur seligen Gottesschau führen könnte. Dies als automatische Sicherheit darzustellen, wäre freilich ein Vergehen am ewigen Heil der kleinen Kinder. Die Theologenkommission hat einen solchen Automatismus nicht hergestellt, aber leider geht das mediale Echo ganz in diese Richtung. Dagegen wird die kirchliche Rezeption stärker als das beschriebene Dokument das Gewicht der Erbsünde unterstreichen müssen sowie die richtige Erklärung des allgemeinen Heilswillens Gottes, der sich der sakramentalen Heilsmittel bedient und der aktiven Mitwirkung des Menschen in der Gemeinschaft der Kirche.