www.kath.net berichtte onlangs over een interview van kardinaal Lehmann in de FAZ waarin hij zich o.a.uitlaat over zijn verhouding tot kardinaal Ratzinger/paus Benedictus. Zijn uitspraken roepen enige vragen op.
Hier is de betreffende tekst:
"Wir kennen uns nun seit mehr als 40 Jahren. Joseph Ratzinger ist ein anderer Denktyp als ich. Er ist zum Beispiel ein exzellenter Augustinus-Kenner. Ich habe mich für meine erste, philosophische Promotionsarbeit viel mit Heidegger, Kant, Marx und Hegel befasst. In meiner theologischen Doktorarbeit habe ich wissenschaftliche Exegese betrieben, der gegenüber der Papst vielleicht zurückhaltender war.
Eine gewisse kirchenpolitische Differenz zwischen uns gab es seit der Gemeinsamen Synode der deutschen Bistümer zur Umsetzung der Konzilsbeschlüsse während der siebziger Jahre. Ratzinger hatte ein anderes Kirchenbild. Die Synode war ihm nicht sehr gewogen. Damals hat er einmal in diesem Kontext gesagt, er setze "nicht auf Gremien, sondern auf prophetische Existenz". Er hat es einfach nicht mehr für wert gehalten, sich in der Synode mit allen möglichen Leuten herumzustreiten und so seine Zeit zu vergeuden.
Er hat sich nie in das Dickicht und das Unterholz des kirchlichen Betriebs hineingegeben. Aber dies sind ja keine ernsthaften Differenzen zwischen uns. Wir haben auf vielen Ebenen und lange zusammengearbeitet. Alles andere ist ein Märchen und lässt sich durch viele Dokumente auch widerlegen."
1.Een andere kerkvisie noemt hij geen ernstig verschilpunt. Hmmm, dat betekent dan dat hij het niet erg zou vinden als ik hiertegenover stel met Pius XII (Mystici corporis Christi, nr. 13: "Welnu, om deze waarachtige Kerk van Christus - die de heilige, katholieke, apostolische, Roomse Kerk is [est]- nader te bepalen en te beschrijven vindt men niets edelers, niets voortreffelijkers, niets goddelijkers ten slotte dan de uitdrukking, volgens de welke zij genoemd wordt "het mystieke lichaam van Jezus Christus"; deze uitdrukking nu vloeit voort en bloeit als het ware op uit hetgeen de Heilige Boeken en de geschriften van de Vaders veelvuldig voorhouden." Maar natuurlijk heeft kardinaal Lehmann zich vooral met 'wetenschappelijke' exegese in het licht van Heidegger, Hegel en Marx bezig gehouden!
2.Mogen we concluderen dat kardinaal Lehmann een synodale Kerk, waarbij allerlei raden en commissies eindeloos vergaderen en alles tot een eindeloos compromis uithollen wél, in tegenstelling tot de toenmalige kardinaal Ratzinger, verkiest.
3.Zonder de 'post hoc, propter hoc'-denkfout (niet alles wat ná iets komt, is het causale effect ervan - een veelgemaakte denkfout bij onnadenkende traditionalisten inzake Vaticanum II-) te maken, is het wel opvallend dat hij zelf een scheiding der geesten ziet in het onderwerp van de proefschriften. Een kenner van Augustinus en Bonaventura, stevig geworteld dus in de traditio perennis (alhoewel Ratzinger geen Thomist pur sang is maar dit wel, naar analogie met Karol Wojtyla, nog kan worden) versus een Heidegger-leerling en diens invloed op de exegese. Zoals bekend zei reeds Sint-Thomas ""Parvus error in principio magnus est in fine". Inderdaad kan een kleine fout in het begin van iemands denktocht een grote fout op het einde genereren.
Ceterum autem censeo, Missam extraordinariam esse promovendam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten