Uit dit interview op kath.net met kardinaal Kurt Koch
"Kath.net: Wieso wird der sogenannten „Reform der Reform der Liturgie“ oft mit Feindseligkeit begegnet? Wieso wird nicht erkannt, dass das, was der Papst mit dem Motu proprio „Summorum Pontificum“ (2007) zur Liberalisierung der außerordentlichen Form des einen Römischen Ritus wollte, eine Erweiterung des Schatzes der Liturgie der Kirche ist und kein Rückschritt in eine nostalgisch konzipierte Zeit?
Kardinal Koch: Das ist ein äußerst paradoxes Phänomen: dass diejenigen, die immer Pluralismus und Toleranz einfordern, plötzlich uniform werden und sagen: mit DER Reform, die das II. Vatikanische Konzil angestoßen hat und die nach dem Konzil verwirklich worden ist, haben wir DAS Ziel erreicht, und jetzt DARF es eigentlich keine neue Reform mehr geben. Das ist ein seltsamer progressistischer Archäologismus, der selten durchschaut wird. Und da denkt der Papst eben viel organischer, was heißt: auch diese Liturgiereform, die 1970 realisiert worden ist, ist eine Entwicklung innerhalb einer grundlegenden Kontinuität und bedarf ihrerseits der Erneuerung."
Of hoe de progressieveling van weleer zelf conservatief is geworden
maandag, november 29, 2010
donderdag, november 25, 2010
De priesterlijke toog
"When the priest puts on the cassock, he is reminded in a visible way that he has been configured to Christ, Head and Shepherd of the flock in every time and place, and that it is Christ Who is acting in Him, most especially in the offering of the Holy Sacrifice of the Mass and in the forgiveness of sins in the Sacrament of Penance, for the salvation of all men and of the whole world. The cassock also helps him to avoid the temptation to see himself, instead of Christ, as the protagonist in the works of pastoral charity, and, thereby, it is a practical help in the daily conversion of life, in the day by day emptying of himself, so that his priestly being may be filled with the grace of Christ the High Priest."
Fragment van een preek van Zijne Eminentie Kardinaal Raymond L. Burke, 'our long-time favourite' (met dank aan Father Zuhlsdorf)
maandag, november 15, 2010
Sint-Thomas van Aquino over materie en vorm in de Eucharistie
We presenteren aan onze lezers graag de eerste Nederlandse vertaling van Quodlibet III, q. 1 van Sint-Thomas van Aquino, gehouden rond Pasen van 1270 te Parijs.
Quodlibet III, q. 1.
Artikel 1: Of God kan bewerkstelligen dat materie zonder vorm bestaat?
Het schijnt van wel:
Want zoals de materie wat betreft zijn zijn (esse) afhankelijk is van de vorm, zo is ook het accident afhankelijk van het subject. Maar God kan bewerkstelligen dat het accident bestaat zonder het subject, zoals blijkt uit het sacrament van het altaar. Dus kan Hij bewerkstelligen dat de materie bestaat zonder vorm.
Daarentegen:
God kan niet bewerkstelligen dat tegengestelden tegelijkertijd bestaan. Maar materie welke zonder vorm bestaat, impliceert een tegenstelling want het bestaan van de materie vereist een act en deze is de vorm. God kan dus niet bewerkstelligen dat de materie zonder vorm bestaat.
Antwoord:
De actieve kracht van elk ding moet ingeschat worden volgens de wijze van het wezen ervan want elk ding handelt, is actief in de mate dat het in act is. Indien men dus in een ding een vorm of een natuur vindt die niet gelimiteerd of samengetrokken is, dan zal de kracht van dat ding zich uitstrekken tot alle acten of effecten die passend zijn voor deze natuur. Indien men bv. zou willen zeggen dat een warmte door zichzelf subsisteert of in een subject dat deze warmte ontvangt volgens geheel zijn vermogen, dan zou daaruit volgen dat deze warmte de kracht bezit om elke act en elk effect van de warmte voort te brengen. Maar indien een subject de warmte niet ontvangt volgens geheel zijn vermogen maar met enige samentrekking of limitering, dan zou het niet de actieve kracht bezitten om elke act en elk effect voor te brengen. Maar aangezien God zelf het subsisterende zijn is, is het duidelijk dat de natuur van het zijn aan God toekomt op oneindige wijze, zonder limitering of samentrekking. Zijn actieve kracht strekt zich dus oneindig uit over alles wat is en over alles wat een ratio entis kan bezitten. Enkel datgene dus zal kunnen uitgesloten worden van de goddelijke macht wat in strijd is met de ratio entis maar dit niet omwille van een defect van de goddelijke macht maar omdat datgene zelfs niet kan zijn en dus niet kan bewerkstelligd worden.
Wat niet tegelijkertijd en in hetzelfde opzicht bestaat, is in strijd met de ratio entis. God kan dus niet bewerkstelligen dat iets is en niet is tegelijkertijd noch dat iets een tegenstrijdigheid in zich bevat. En materie die in act bestaat zonder vorm is van deze aard. Immers, alles wat in act bestaat is ofwel de act zelf of een potentie die deelneemt aan de act. Echter, in act bestaan is in strijd met de ratio van de materie, welke, volgens haar eigen ratio, een zijnde in potentie is. Er blijft dus over dat de materie niet in act kan bestaan tenzij in de mate dat het deelneemt aan de act. Welnu, de act waaraan de materie deelneemt is niets anders dan de vorm. Daarom is het hetzelfde te zeggen dat de materie in act bestaat en dat de materie een vorm bezit. En daarom is zeggen dat de materie in act bestaat zonder vorm, zeggen dat tegengestelden tegelijkertijd bestaan en vandaar kan God dit niet bewerkstelligen.
Ten aanzien van het tegenargument moet men dus zeggen dat het accident volgens zijn zijn (esse) afhangt van het subject als de oorzaak die het accident ondersteunt. En omdat God alle effecten van de secundaire oorzaken kan bewerkstelligen zonder deze secundaire oorzaken, kan Hij een accident zonder een subject in het zijn bewaren. Maar de materie volgens haar zijn in act is afhankelijk van de vorm in de mate dat de vorm de act van de materie is. En dus zijn beide zaken niet gelijkend.
Artikel 2 : Of God kan bewerkstelligen dat eenzelfde lichaam plaatselijk in twee plaatsen tegelijkertijd bestaat?
Het schijnt van wel:
Immers, het is moeilijker dat een substantie veranderd wordt in een andere substantie dan dat een accident veranderd wordt in een ander accident. Welnu, in het sacrament van het altaar, is de substantie van het brood veranderd geworden in de substantie van het lichaam van Christus, terwijl de dimensies waardoor de substantie zich aan een plaats aanpast, bewaard zijn gebleven. Hieruit volgt dat hetzelfde lichaam van Christus, niet plaatselijk volgens de maat van zijn eigen dimensies maar sacramenteel, tegelijkertijd op meerdere plaatsen bestaat. God kan dus bewerkstelligen dat de dimensie van dit lichaam in de dimensie van een ander lichaam veranderd wordt en op deze wijze zal eenzelfde lichaam plaatselijk op twee verschillende plaatsen tegelijkertijd bestaan.
Daarentegen:
In alle gevallen worden twee plaatsen onderscheiden volgens de contraire aspecten van de plaats: hoog en laag, voor en achter, rechts en links. Maar God kan niet bewerkstelligen dat twee tegengestelden tegelijkertijd bestaan want dit impliceert een tegenstelling. Dus kan God niet bewerkstelligen dat eenzelfde lichaam plaatselijk in twee plaatsen tegelijkertijd bestaat?
Antwoord :
Dat een lichaam plaatselijk in een plaats bestaat is niets anders dan het feit dat het lichaam omschreven en omvat is door deze plaats naar de mate van zijn eigen dimensies. Echter, wat omvat wordt door een plaats is op dusdanige wijze in een plaats dat niets anders dan dit bestaat buiten deze plaats. Vandaar is het stellen dat een lichaam plaatselijk zich in deze plaats bevindt en toch in een andere plaats zich bevindt gelijk aan het stellen dat tegengestelden tegelijkertijd kunnen bestaan. Maar volgens wat voorafging (art. 1) kan dit niet door God bewerkstelligd worden.
Ten aanzien van het tegenargument moet men dus zeggen dat het moeilijker is dat een accident wordt veranderd in een ander accident dan dat een substantie wordt veranderd in een andere substantie zowel omdat twee substanties zich ontmoeten in een materieel subject dat een essentieel deel is van deze beide substanties als ook omdat de substantie een individuatie bezit door zichzelf. Maar het accident kan niet geïndividueerd worden door zichzelf maar door het subject zodanig dat het niet kan toekomen aan een accident dat het veranderd wordt in een ander accident. Indien men echter zou toegeven dat deze dimensie veranderd wordt in deze andere dimensie, dan zou hieruit niet volgen dat hetzelfde lichaam in twee plaatsen op hetzelfde tijdstip zou bestaan maar in één enkele plaats. Immers, net zoals dat door het feit dat de substantie van het brood veranderd is geworden in de substantie van het lichaam van Christus er daar niet meer twee substanties zijn, maar één enkele, zo ook indien deze dimensie van dit lichaam veranderd is geworden in de dimensie van het andere lichaam, zullen er niet meer twee dimensies zijn maar één enkele dimensie. Op deze wijze zou het niet meer afgemeten worden door verschillende plaatsen, maar door één enkele plaats.
Quodlibet III, q. 1.
Artikel 1: Of God kan bewerkstelligen dat materie zonder vorm bestaat?
Het schijnt van wel:
Want zoals de materie wat betreft zijn zijn (esse) afhankelijk is van de vorm, zo is ook het accident afhankelijk van het subject. Maar God kan bewerkstelligen dat het accident bestaat zonder het subject, zoals blijkt uit het sacrament van het altaar. Dus kan Hij bewerkstelligen dat de materie bestaat zonder vorm.
Daarentegen:
God kan niet bewerkstelligen dat tegengestelden tegelijkertijd bestaan. Maar materie welke zonder vorm bestaat, impliceert een tegenstelling want het bestaan van de materie vereist een act en deze is de vorm. God kan dus niet bewerkstelligen dat de materie zonder vorm bestaat.
Antwoord:
De actieve kracht van elk ding moet ingeschat worden volgens de wijze van het wezen ervan want elk ding handelt, is actief in de mate dat het in act is. Indien men dus in een ding een vorm of een natuur vindt die niet gelimiteerd of samengetrokken is, dan zal de kracht van dat ding zich uitstrekken tot alle acten of effecten die passend zijn voor deze natuur. Indien men bv. zou willen zeggen dat een warmte door zichzelf subsisteert of in een subject dat deze warmte ontvangt volgens geheel zijn vermogen, dan zou daaruit volgen dat deze warmte de kracht bezit om elke act en elk effect van de warmte voort te brengen. Maar indien een subject de warmte niet ontvangt volgens geheel zijn vermogen maar met enige samentrekking of limitering, dan zou het niet de actieve kracht bezitten om elke act en elk effect voor te brengen. Maar aangezien God zelf het subsisterende zijn is, is het duidelijk dat de natuur van het zijn aan God toekomt op oneindige wijze, zonder limitering of samentrekking. Zijn actieve kracht strekt zich dus oneindig uit over alles wat is en over alles wat een ratio entis kan bezitten. Enkel datgene dus zal kunnen uitgesloten worden van de goddelijke macht wat in strijd is met de ratio entis maar dit niet omwille van een defect van de goddelijke macht maar omdat datgene zelfs niet kan zijn en dus niet kan bewerkstelligd worden.
Wat niet tegelijkertijd en in hetzelfde opzicht bestaat, is in strijd met de ratio entis. God kan dus niet bewerkstelligen dat iets is en niet is tegelijkertijd noch dat iets een tegenstrijdigheid in zich bevat. En materie die in act bestaat zonder vorm is van deze aard. Immers, alles wat in act bestaat is ofwel de act zelf of een potentie die deelneemt aan de act. Echter, in act bestaan is in strijd met de ratio van de materie, welke, volgens haar eigen ratio, een zijnde in potentie is. Er blijft dus over dat de materie niet in act kan bestaan tenzij in de mate dat het deelneemt aan de act. Welnu, de act waaraan de materie deelneemt is niets anders dan de vorm. Daarom is het hetzelfde te zeggen dat de materie in act bestaat en dat de materie een vorm bezit. En daarom is zeggen dat de materie in act bestaat zonder vorm, zeggen dat tegengestelden tegelijkertijd bestaan en vandaar kan God dit niet bewerkstelligen.
Ten aanzien van het tegenargument moet men dus zeggen dat het accident volgens zijn zijn (esse) afhangt van het subject als de oorzaak die het accident ondersteunt. En omdat God alle effecten van de secundaire oorzaken kan bewerkstelligen zonder deze secundaire oorzaken, kan Hij een accident zonder een subject in het zijn bewaren. Maar de materie volgens haar zijn in act is afhankelijk van de vorm in de mate dat de vorm de act van de materie is. En dus zijn beide zaken niet gelijkend.
Het schijnt van wel:
Immers, het is moeilijker dat een substantie veranderd wordt in een andere substantie dan dat een accident veranderd wordt in een ander accident. Welnu, in het sacrament van het altaar, is de substantie van het brood veranderd geworden in de substantie van het lichaam van Christus, terwijl de dimensies waardoor de substantie zich aan een plaats aanpast, bewaard zijn gebleven. Hieruit volgt dat hetzelfde lichaam van Christus, niet plaatselijk volgens de maat van zijn eigen dimensies maar sacramenteel, tegelijkertijd op meerdere plaatsen bestaat. God kan dus bewerkstelligen dat de dimensie van dit lichaam in de dimensie van een ander lichaam veranderd wordt en op deze wijze zal eenzelfde lichaam plaatselijk op twee verschillende plaatsen tegelijkertijd bestaan.
Daarentegen:
In alle gevallen worden twee plaatsen onderscheiden volgens de contraire aspecten van de plaats: hoog en laag, voor en achter, rechts en links. Maar God kan niet bewerkstelligen dat twee tegengestelden tegelijkertijd bestaan want dit impliceert een tegenstelling. Dus kan God niet bewerkstelligen dat eenzelfde lichaam plaatselijk in twee plaatsen tegelijkertijd bestaat?
Antwoord :
Dat een lichaam plaatselijk in een plaats bestaat is niets anders dan het feit dat het lichaam omschreven en omvat is door deze plaats naar de mate van zijn eigen dimensies. Echter, wat omvat wordt door een plaats is op dusdanige wijze in een plaats dat niets anders dan dit bestaat buiten deze plaats. Vandaar is het stellen dat een lichaam plaatselijk zich in deze plaats bevindt en toch in een andere plaats zich bevindt gelijk aan het stellen dat tegengestelden tegelijkertijd kunnen bestaan. Maar volgens wat voorafging (art. 1) kan dit niet door God bewerkstelligd worden.
Ten aanzien van het tegenargument moet men dus zeggen dat het moeilijker is dat een accident wordt veranderd in een ander accident dan dat een substantie wordt veranderd in een andere substantie zowel omdat twee substanties zich ontmoeten in een materieel subject dat een essentieel deel is van deze beide substanties als ook omdat de substantie een individuatie bezit door zichzelf. Maar het accident kan niet geïndividueerd worden door zichzelf maar door het subject zodanig dat het niet kan toekomen aan een accident dat het veranderd wordt in een ander accident. Indien men echter zou toegeven dat deze dimensie veranderd wordt in deze andere dimensie, dan zou hieruit niet volgen dat hetzelfde lichaam in twee plaatsen op hetzelfde tijdstip zou bestaan maar in één enkele plaats. Immers, net zoals dat door het feit dat de substantie van het brood veranderd is geworden in de substantie van het lichaam van Christus er daar niet meer twee substanties zijn, maar één enkele, zo ook indien deze dimensie van dit lichaam veranderd is geworden in de dimensie van het andere lichaam, zullen er niet meer twee dimensies zijn maar één enkele dimensie. Op deze wijze zou het niet meer afgemeten worden door verschillende plaatsen, maar door één enkele plaats.
zaterdag, november 06, 2010
Wat heeft Mgr. Léonard werkelijk gezegd
Uittreksels van zijn brief:
"Maar als men antwoordt op een vraag van een journalist, gaat men er per definitie van uit dat men te maken heeft met een onderlegd persoon, die van ’s morgens tot ’s avonds met woorden werkt en dus ook perfect hun betekenis kent. De term “immanente gerechtigheid” sluit echter in zijn eigenlijke betekenis precies elke vorm van “straf” van boven- of buitenaf uit. Vandaar het adjectief “immanent”, dat “inherent aan de zaak zelf” betekent (van het Latijnse manere in = “zich binnenin bevinden”), zonder een beroep te moeten doen op een externe of “transcendente” oorzaak. Als het dus in deze uitdrukking om “gerechtigheid” gaat, betekent dit helemaal niet een goddelijke of menselijke rechtvaardigheid, maar een die voortvloeit uit de aard zelf van
de daden die we stellen."
"Vanuit filosofisch oogpunt meen ik dat er in de homoseksuele neiging en gedragingen een geaardheid schuilgaat die niet strookt met de objectieve logica van de seksualiteit. Deze logica van de seksualiteit – zowel plantaardige, dierlijke, als menselijke – bestaat erin het mannelijke en het vrouwelijke te “onderscheiden” en ook enigszins te “scheiden” en ze aldus als complementair te stellen.
Het zit overigens vervat in het woord “sekse”, dat hoogstwaarschijnlijk afgeleid is van het Latijnse “secare”. Dit werkwoord betekent “snijden” of “splitsen”. De seksualiteit bestaat erin het mannelijke en het vrouwelijke te splitsen met het oog op hun vereniging (in de paring bij dieren of in de interpersoonlijke liefdesontmoeting bij de mens) door een gebaar (de seksuele vereniging) dat ook het doorgeven van het leven mogelijk maakt. Het filosofische probleem dat zich stelt bij de homoseksualiteit bestaat erin dat in dit geval de seksuele geaardheid de polariteit tussen het mannelijke en het vrouwelijke in zeker zin doorstreept en zich naar een persoon van hetzelfde geslacht keert."
Of hoe de Kerk meer nood heeft aan filosofen en de wereld onnadenkend is!
de daden die we stellen."
"Vanuit filosofisch oogpunt meen ik dat er in de homoseksuele neiging en gedragingen een geaardheid schuilgaat die niet strookt met de objectieve logica van de seksualiteit. Deze logica van de seksualiteit – zowel plantaardige, dierlijke, als menselijke – bestaat erin het mannelijke en het vrouwelijke te “onderscheiden” en ook enigszins te “scheiden” en ze aldus als complementair te stellen.
Het zit overigens vervat in het woord “sekse”, dat hoogstwaarschijnlijk afgeleid is van het Latijnse “secare”. Dit werkwoord betekent “snijden” of “splitsen”. De seksualiteit bestaat erin het mannelijke en het vrouwelijke te splitsen met het oog op hun vereniging (in de paring bij dieren of in de interpersoonlijke liefdesontmoeting bij de mens) door een gebaar (de seksuele vereniging) dat ook het doorgeven van het leven mogelijk maakt. Het filosofische probleem dat zich stelt bij de homoseksualiteit bestaat erin dat in dit geval de seksuele geaardheid de polariteit tussen het mannelijke en het vrouwelijke in zeker zin doorstreept en zich naar een persoon van hetzelfde geslacht keert."
Of hoe de Kerk meer nood heeft aan filosofen en de wereld onnadenkend is!
Gerard Bodifee ter verdediging van Mgr. Léonard
Uit De Standaard van vrijdag 5 november 2010:
Gerard Bodifee schrijft:
Welke misdaden heeft spookrijder Léonard op zijn geweten? Hier volgt een greep uit de lijst. Léonard heeft gezegd dat aids een natuurlijk gevolg van promiscuïteit kan zijn. Hij vindt dat heteroseksualiteit een pleonasme is (hij houdt van geleerde woorden). Hij beweert dat godsdienstlessen in het katholiek onderwijs onvoldoende kennis van de katholieke godsdienst bijbrengen. Hij wil niet dat hoogbejaarde priesters die zich veertig jaar geleden misdragen hebben nu nog aan de schandpaal genageld worden. En meer.
Daarop barst een storm los. De andere bisschoppen distantiëren zich van deze uitspraken. Kerk en Leven neemt de aartsbisschop zwaar op de korrel. ‘Wij lusten deze man niet', roept Rik Torfs in naam van ons allemaal. Geen enkele vooraanstaande katholiek steunt hem nog, meent de populaire kerkkenner ook te weten.
Waarom die opwinding?
Dat kan allemaal waar zijn, maar ondertussen vraag ik me af wat er mis is met deze uitspraken. Dat tussen losbandig seksueel verkeer en de kans op besmetting met hiv een statistisch verband bestaat, zoals tussen longkanker en roken, is een wetenschappelijk feit. Waarom mag het eerste niet gezegd worden, en staat het tweede verplicht op elk pakje sigaretten? Waarom moeten homoseksuelen zich dan gekrenkt voelen? Dat Léonard in dit verband van een ‘natuurlijke gerechtigheid' sprak, mag niet verbazen. Het begrip behoort tot de grondgedachten van de westerse beschaving en is er nooit uit verdwenen. Vijfentwintig eeuwen geleden sprak Anaximander van de ‘ongerechtigheid' van het bestaan, en vandaag vindt men deze opvatting terug in het ecologisch moralisme. Wie de natuur beschadigt, gedraagt zich onbehoorlijk en begaat een ongerechtigheid tegenover de aarde. De formulering is misschien wat stroef, maar dat is het ergste wat men de aartsbisschop kan verwijten.
Degenen die zich opwinden over de bejaarde paters en pastoors die hun straf ontlopen door het milde gebaar van Léonard, moeten hun woede in de eerste plaats op de burgerlijke justitie richten, want die verklaart eenvoudig álle feiten verjaard.
En wat betreft de mening van de aartsbisschop over het godsdienstonderricht, daarover hoeft niemand zich te ergeren. Alleen de feiten tellen. Om die te kennen moet men alleen maar aan een willekeurige laatstejaars van een katholieke school vragen wat een eucharistie is, wie Thomas van Aquino was, of hoe men een profeet van een populist onderscheidt. De antwoorden spreken dan wel voor zichzelf.
De rooms-katholieke Kerk wordt een strakke, autoritaire houding verweten. Men kan zich over dat verwijt verbazen in een samenleving die aan de ene kant meer democratie in de Kerk eist, en aan de andere kant zelf de beginselen van de democratie schendt door meningen te verbieden en strafbaar te stellen.
De nieuwe god
Binnen de moderne samenleving is er één autoriteit die geen tegenspraak duldt, één god die iedereen moet gehoorzamen, en dat is de heersende progressieve, libertijnse tijdgeest. Ook al is die geest wispelturig en kort van geheugen over eigen opvattingen, zijn macht is absoluut. Deze heerser, die vrijheid voorspiegelt maar in werkelijkheid voorschrijft wat we mogen denken, spreekt via alle kanalen van de media en de amusementsindustrie. De boodschap is duidelijk: er is een nieuwe tijd aangebroken met een nieuwe waarheid en een nieuwe zaligheid. Het deert niet dat de nieuwe hemel ongeveer overeenstemt met de oude hel; dat vergroot alleen maar het plezier. Storend is misschien dat er ook mensen omkomen in het nieuwe paradijs. Nooit eerder gingen zoveel jongeren ten onder aan drogering, depressie en zelfmoord, maar dat mag geen reden zijn om te twijfelen aan het nieuwe geloof.
Léonard gelooft in een andere God. Dat is zijn misdaad. Hij verzet zich tegen het geloof in een nietsontziende progressiviteit. Hij is gewoon nog een katholiek, zoals er al tweeduizend jaar bestaan. Maar dat kan niet meer. Daarmee krenkt hij de mensen. Daarvoor moet hij boeten. De haat van de progressieve opiniemakers tegenover deze man die moedig stand houdt is groot. Dat was al zo nog vóór zijn aanstelling als aartsbisschop, lang vóór hij de gehekelde uitspraken had gedaan, omdat zijn opvattingen bekend waren. Al kan niemand uitleggen wat er nu eigenlijk mis is aan die opvattingen.
Gerard Bodifee schrijft:
Welke misdaden heeft spookrijder Léonard op zijn geweten? Hier volgt een greep uit de lijst. Léonard heeft gezegd dat aids een natuurlijk gevolg van promiscuïteit kan zijn. Hij vindt dat heteroseksualiteit een pleonasme is (hij houdt van geleerde woorden). Hij beweert dat godsdienstlessen in het katholiek onderwijs onvoldoende kennis van de katholieke godsdienst bijbrengen. Hij wil niet dat hoogbejaarde priesters die zich veertig jaar geleden misdragen hebben nu nog aan de schandpaal genageld worden. En meer.
Daarop barst een storm los. De andere bisschoppen distantiëren zich van deze uitspraken. Kerk en Leven neemt de aartsbisschop zwaar op de korrel. ‘Wij lusten deze man niet', roept Rik Torfs in naam van ons allemaal. Geen enkele vooraanstaande katholiek steunt hem nog, meent de populaire kerkkenner ook te weten.
Waarom die opwinding?
Dat kan allemaal waar zijn, maar ondertussen vraag ik me af wat er mis is met deze uitspraken. Dat tussen losbandig seksueel verkeer en de kans op besmetting met hiv een statistisch verband bestaat, zoals tussen longkanker en roken, is een wetenschappelijk feit. Waarom mag het eerste niet gezegd worden, en staat het tweede verplicht op elk pakje sigaretten? Waarom moeten homoseksuelen zich dan gekrenkt voelen? Dat Léonard in dit verband van een ‘natuurlijke gerechtigheid' sprak, mag niet verbazen. Het begrip behoort tot de grondgedachten van de westerse beschaving en is er nooit uit verdwenen. Vijfentwintig eeuwen geleden sprak Anaximander van de ‘ongerechtigheid' van het bestaan, en vandaag vindt men deze opvatting terug in het ecologisch moralisme. Wie de natuur beschadigt, gedraagt zich onbehoorlijk en begaat een ongerechtigheid tegenover de aarde. De formulering is misschien wat stroef, maar dat is het ergste wat men de aartsbisschop kan verwijten.
Degenen die zich opwinden over de bejaarde paters en pastoors die hun straf ontlopen door het milde gebaar van Léonard, moeten hun woede in de eerste plaats op de burgerlijke justitie richten, want die verklaart eenvoudig álle feiten verjaard.
En wat betreft de mening van de aartsbisschop over het godsdienstonderricht, daarover hoeft niemand zich te ergeren. Alleen de feiten tellen. Om die te kennen moet men alleen maar aan een willekeurige laatstejaars van een katholieke school vragen wat een eucharistie is, wie Thomas van Aquino was, of hoe men een profeet van een populist onderscheidt. De antwoorden spreken dan wel voor zichzelf.
De rooms-katholieke Kerk wordt een strakke, autoritaire houding verweten. Men kan zich over dat verwijt verbazen in een samenleving die aan de ene kant meer democratie in de Kerk eist, en aan de andere kant zelf de beginselen van de democratie schendt door meningen te verbieden en strafbaar te stellen.
De nieuwe god
Binnen de moderne samenleving is er één autoriteit die geen tegenspraak duldt, één god die iedereen moet gehoorzamen, en dat is de heersende progressieve, libertijnse tijdgeest. Ook al is die geest wispelturig en kort van geheugen over eigen opvattingen, zijn macht is absoluut. Deze heerser, die vrijheid voorspiegelt maar in werkelijkheid voorschrijft wat we mogen denken, spreekt via alle kanalen van de media en de amusementsindustrie. De boodschap is duidelijk: er is een nieuwe tijd aangebroken met een nieuwe waarheid en een nieuwe zaligheid. Het deert niet dat de nieuwe hemel ongeveer overeenstemt met de oude hel; dat vergroot alleen maar het plezier. Storend is misschien dat er ook mensen omkomen in het nieuwe paradijs. Nooit eerder gingen zoveel jongeren ten onder aan drogering, depressie en zelfmoord, maar dat mag geen reden zijn om te twijfelen aan het nieuwe geloof.
Léonard gelooft in een andere God. Dat is zijn misdaad. Hij verzet zich tegen het geloof in een nietsontziende progressiviteit. Hij is gewoon nog een katholiek, zoals er al tweeduizend jaar bestaan. Maar dat kan niet meer. Daarmee krenkt hij de mensen. Daarvoor moet hij boeten. De haat van de progressieve opiniemakers tegenover deze man die moedig stand houdt is groot. Dat was al zo nog vóór zijn aanstelling als aartsbisschop, lang vóór hij de gehekelde uitspraken had gedaan, omdat zijn opvattingen bekend waren. Al kan niemand uitleggen wat er nu eigenlijk mis is aan die opvattingen.
Vrienden van Mgr. Léonard verenigt u!
Graag verspreiden wij volgende boodschap:
Vrienden van Mgr. Léonard verenigt u!
De jarenlange Belgische kerkpolitiek die erin bestond om alle geloofsonderwerpen die niet zo goed in de markt lagen te omzeilen met nietszeggende uitspraken heeft de geloofskennis van de nog praktiserende katholieke bevolking fel ondermijnd. Ook in het katholiek onderwijs werd de geloofsschat niet behoorlijk meer doorgegeven. Het resultaat is een jeugd die ondanks jarenlange studie aan katholieke scholen geen benul meer heeft van essentiële geloofswaarheden en geen zin heeft om haar vrije tijd te verliezen in kerken bevolkt met een uitstervende generatie die volgens haar nog gelooft in “middeleeuwse sprookjes”.
In deze nachtmerrie werd de nog getrouwe schare gelovigen recent wakker geschud door een mediagestuurde haatcampagne tegen de katholieke kerk op basis van pedofilieschandalen die voor het grootste deel reeds verjaard zijn. Die kunnen dus logischerwijze in verband gebracht worden met het inadequate kerkbestuur in diezelfde jaren, dat zowel extern als intern veel te zwak reageerde op de groeiende cultuur van vrije seksbeleving.
De volgende fase in dezelfde mediagestuurde aanvalsgolf tegen de katholieke kerk was de aanval op onze recent benoemde kerkleider, Mgr. Léonard, door het Vaticaan aangesteld met de bedoeling onze kerkprovincie te restaureren in de diepte. Katholiek België was gedurende de voorbije decennia gaandeweg bevolkt geraakt met een ganse schare “verlichte” betweters die een bevoorrecht plaatsje binnen de media en de politiek wisten te bemachtigen. Zij werden tot “katholiek middenveld” gepromoveerd en worden gebruikt als pionnen in de frontale media-aanval tegen al wie de traditionele katholieke kerkleer trouw bleef, met op kop dus Mgr. Léonard.
Een ware haatcampagne tegen Mgr. Léonard werd op gang gebracht, op basis van uit hun verband gerukte en verkeerd weergegeven uitspraken van onze mededeelzame (maar misschien toch iets te naïeve) aartsbisschop. Al of niet openlijke medewerking hieraan wordt gegeven door instanties uit de eigen katholieke kringen, zoals onlangs het IPB, dat zich niet geneerde om de goedlachse, openhartige en volkse aartsbisschop als “hooghartig” te bestempelen. VRT1 beweert schaamteloos in haar nieuwsuitzending van vandaag, 30/10/10, dat Mgr. Léonard zou gezegd hebben dat het gerecht de pedofiele priesters op rust “gerust moest laten”. Dit zijn niet de woorden van de kerkleider. Hiertegen zou met klem moeten geprotesteerd worden, zo nodig via juridische weg. Dit is zondermeer de verspreiding van leugenachtige informatie via onze officiële mediakanalen, klaarblijkelijk met het oog op maximale imagobeschadiging.
Het lijkt erop dat al wie of wat te maken heeft met authentieke katholiciteit door onze media vogelvrij werd verklaard. Het is de allerhoogste tijd dat hiertegen krachtdadig geprotesteerd wordt door al wie zich hierdoor geviseerd voelt . De rechten van de authentiek katholieke bevolking worden door de media met de voeten getreden door een verkeerde berichtgeving, waartegen zij geen kans krijgt zich te verweren.
Hierbij doe ik een dringende oproep aan allen die met de bovenstaande situering akkoord gaan zich te verenigen. Aldus kunnen wij verenigd een krachtig en duidelijk antwoord geven op de actuele verkeerde voorstelling van zaken, inzonderheid ten aanzien van onze nationale kerkleider. Deze vereniging van Rooms-katholieke gelovigen moet een tegengewicht vormen voor de betweterij binnen het actueel Belgisch kerkgebeuren.
Basisdoelstellingen van deze vereniging zouden o.a. kunnen zijn:
- Samen bidden voor belaagde medestanders (zoals actueel Mgr. Léonard)
- Onderlinge steunbetuigingen, persoonlijke en via petities
- Het laten horen van onze stem in de pers
- Aanklagen, zo nodig via gerechtelijk weg, van vervalste en eenduidige berichtgeving.
DE TIJD VAN HANDELEN IS AANGEBROKEN, IN ONDERLINGE SOLIDARITEIT EN IN VERBONDENHEID MET DE WERLDKERK. DOE MEE EN VERSPREIDT ZOVEEL MOGELIJK DEZE BOODSCHAP.
Voorlopig contactpunt:
Abonneren op:
Posts (Atom)