"(...) as for myself, it seems to me that the Motu Proprio Summorum Pontificum of Pope Benedict XVI will in the long run be a necessary factor of unity as it will normalise the situation for those faithful who are attached to the extraordinary rite and make it possible for them to live their faith without having the impression of being marginalised. In my opinion, the more we implement the Motu proprio within the parish communities themselves, the better result we will have with the transition between the two forms of the Roman Rite (...) I think we must avoid to “chapelize” (in French, "chapelliser" -- CAP) the extraordinary form, meaning that we must avoid its remaining in a kind of marginalisation, which reduces the life of the Church of those who adhere to it. There are two ways of doing this. Either one addresses oneself to a well-defined community, or one arranges for a timetable for the extraordinary form to be inserted in the midst of the life of the parish, so that the parishioners – even if they participate only in one or the other form of the Roman Rite, may drink out of the same source in their own parish."
Lees hier meer en het origineel in het Frans
zondag, juli 19, 2009
maandag, juli 13, 2009
Father Walter Senner O.P.: List of publications
As a complement to this list, we publish here the complete list of writings by father Walter Senner (°30-07-1948) [UPDATED 05-02-2010]:
2009
Alberts des Großen Verständnis von Theologie und Philosophie. (Lectio Albertina 9) Münster: Aschendorff, 2009, IV, 65 p.
La verdad, en Alberto Magno y en Tomás de Aquino, in: AnáMnesis 19 (2009) 75-127.
2008
Theologia scientia affectiva oder scientia secundum pietatem bei Albertus Magnus - eine Alternative zur Dichotomie scientia theoretica aut practica?, in: Handlung und Wissenschaft - Action and Science. Die Epistemologie der Praktischen Wissenschaften im 13. und 14. Jahrhundert - The Epistemology of the Practical Sciences in the 13th and 14th Centuries, (Wissenskultur und gesellschaftlicher Wandel 29), Hrsg. von Lutz-Bachmann, M.; Fidora, A., Berlin: Akademie Verlag, 2008, 61-72
Meister Eckharts Straßburger Ordensauftrag, in: Meister Eckhart Jahrbuch 2 (2008) 17–35
Von Albertus Magnus zu Heinrich Seuse : Entwurf und Scheitern der Konzeption einer ganzheitlichen Wissenschaft, in: Heinrich-Seuse-Jahrbuch : Zeitschrift für eine interdisziplinäre Erforschung der Spiritualität Heinrich Seuses und der Deutschen Mystik, Berlin : LIT-Verlag, Bd. 1 (2008) 15-35.
From Albert the Great to Meister Eckhart, in: Listening 43 (2008) 148-166.
Alberto Magno, educador, in: AnáMnesis 18 (2008) 77-88.
2007
Thomas von Aquin und die Kirchenväter. Eine quantitative Übersicht, in: T. Prügl; M. Schlosser (eds.), Kirchenbild und Spiritualität. Dominikanische Beiträge zur Ekklesiologie und zum kirchlichen Leben im Mittelalter. Festschrift für Ulrich Horst OP zum 75. Geburtstag, Paderborn - München - Wien – Zürich: Schöningh, 2007, 25-42.
Die rheinischen 'studia' der Dominikaner im Mittelalter: Alternative und Vorläufer der 'Universitates studiorum', in: University, Council, City. Intellectual Culture on the Rhine (1300-1550), hrsg. von Cesalli, Laurent, Germann, Nadja, Hoenen, Maarten J. F. M., Turnhout: Brepols 2007, 3-45.
2006
Wahrheit bei Albertus Magnus und Thomas von Aquin, in: M. Enders; J. Szaif (eds.), Die Geschichte des philosophischen Begriffs der Wahrheit (de Gruyter Studienbücher) Berlin/New York: de Gruyter, 2006, 103-148.
Rorbert Grosseteste zur Wahrheitsfrage, in: M. Enders; J. Szaif (eds.), Die Geschichte des philosophischen Begriffs der Wahrheit (de Gruyter Studienbücher) Berlin/New York: de Gruyter, 2006, 167-180.
2005
Die 'Rede der underscheidunge' als Dokument dominikanischer Spiritualität, in: A. Speer u. L. Wegener (Hrsg.), Meister Eckhart in Erfurt (Miscellanea Mediaevalia 32), Berlin/New York: de Gruyter 2005, 109-121.
Feuer und Wasser bei Thomas von Aquin und Anderen, in: B. M. Tock (ed.), In principio erat verbum. Mélanges offerts en hommage à Paul Tombeur par des anciens étudiants à l'occasion de son éméritat (Fédération Internationale des Instituts d'Études Médiévales. Textes et études du Moyen Âge, 25) Turnhout: Brepols 2005, 379-407.
Gli studia generalia nell'Ordine dei Predicatori nel Duecento, in: Archivum Franciscanum Historicum 98/1-4 (2005): Ad un fine fur l'opere sue. Miscellanea di studi per commemorare i trent'anni di permanenza della Commissione Leonina (OP) nel Collegio di S. Bonaventura (OFM) di Grottaferrata (1973-2003), 151-175.
2004
How Henricus Institoris became inquisitor for Germany: The Origin of Summis Desiderantis Affectibus, in: Praedicatores Inquisitores Bd. 1: The Dominican and the Mediaeval Inquisition. Acts of the 1st International Seminar on the Dominicans and the Inquisition (Rome ; 23-25 février 2002), Rome, 2004, 395-406
Das studium Coloniense der Dominikaner im Mittelalter, hrsg. von S. Cüppers, Kölner Theologen. Von Rupert von Deutz bis Wilhelm Nyssen, Marzellen Verlag, Köln, 2004, 137-157.
2003
Wie Heinrich Institoris Hexeninquisitor für Deutschland wurde, in: Wort und Antwort 44 (2003, 1) 13-18.
2002
Zur Spiritualität der Dominikaner im Mittelalter, in: Bettelorden, Bruderschaften und Beginen in Zürich: Stadtkultur und Seelenheil im Mittelalter, hrsg. von Helbling, Barbara, Bless-Grabher, Magdalen, Buhofer, Ines, Zürich: Neue Zurcher Zeitung, 2002, 121-131
2001
Herausgeber von Albertus Magnus zum Gedenken nach 800 Jahren: Neue Zugänge, Aspekte und Perspektiven, herausgegeben im Auftrag der Dominikanerprovinz Teutonia durch Walter Senner OP, (Quellen und Forschungen zur Geschichte des Dominikanerordens. Neue Folge 10) Berlin: Akademie Verlag, 2001.
Die Studienorganisation des Dominikanerordens im Mittelalter mit Berücksichtigung Estlands, in: Estnische Kirchengeschichte im vorigen Jahrtausend, ed. Altnurme, Riho, Kiel 2001, 26-43
2000
Albertus Magnus als Gründungsregens des Kölner Studium generale der Dominikaner, in: Geistesleben im 13. Jahrhundert, hrsg. von J. A. Aertsen, (Miscellanea Mediaevalia 27) Berlin: de Gruyter, 2000, 149-169.
Robert(us), Holcot OP, in: BBKL XVII (2000) 1151-1155
Richard Fishacre OP, in BBKL XVII (2000) 1138-1141
Roland von Cremona OP, in: BBKL XVII (2000) 1158-1160
Roger(us) Marston, in : BBKL XVII (2000) 1156-1158
Robert(us) de Orfort, in: BBKL XVII (2000) 1149-1151
1999
El proyecto de Schelling de una "Geschichte des Gnosticismus" (historia del gnosticismo), in: AnáMnesis 9 (1999) 171-181
1998
Blühende Gelehrsamkeit : eine Ausstellung zur Gründung des Studium Generale der Dominikaner in Köln vor 750 Jahren ; [der Katalog erscheint anläßlich der Ausstellung "Blühende Gelehrsamkeit". Eine Ausstellung zur Gründung des Studium Generale der Dominikaner in Köln vor 750 Jahren im Kölnischen Stadtmuseum vom 14. September bis 15. November 1998], Hrsg.: Freunde des Kölnischen Stadtmuseums e.V. und Dominikanerprovinz Teutonia, Köln. Autor: Walter Senner. Red. und Ausstellungsorganisation: Iris Benner, 64 p. : zahlr. Ill.
Rhineland Dominicans, Meister Eckhart and the sect of the Free Spirit, in: The vocation of service to God and neighbour. Essays on the interests, involvements and problems of religious communities and their members in Medieval society. Selected proceedings of the International Medieval Congress, University of Leeds, 14 - 17 July 1997, ed. Greatrex, Joan G., Turnhout: Brepols 1998, 121-133
Christ in the Writings of the Rhineland Dominicans, in: Christ among the medieval Dominicans. Representations of Christ in the texts and images of the Order of Preachers, eds. Emery, Kent jr. And Wawrykow, Joseph P., Notre Dame, Ind., 1998, 393-413.
1997
Meister Eckhart in Köln, in: Klaus Jacobi (Hg.), Meister Eckhart: Lebensstationen — Redesituationen (Quellen und Forschungen zur Geschichte des Dominikanerordens. Neue Folge Band 7. Im Auftrag der Dominikanerprovinz Teutonia herausgegeben von Isnard W. Frank OP [Federführender Herausgeber], Kaspar Elm, Ulrich Horst OP, Walter Senner OP), Berlin, 1997, 207-235
Jean de Sterngassen et son commentaire des 'Sentences', in : Revue thomiste, 105 (1997), 83-98
1996
Omnia disce : Kunst und Geschichte als Erinnerung und Herausforderung ; Willehad Paul Eckert OP zum 70. Geburtstag und Goldenen Professjubiläum, hrsg. von Walter Senner. Köln : Wienand, 1996, 455 p. Dort: P. Willehad Paul Eckert OP als akademischer Lehrer (414-417); Bibliographie P. Willehad Paul Eckert OP (438-448)
1995
Johannes von Sterngassen OP und sein Sentenzenkommentar (Quellen und Forschungen zur Geschichte des Dominikanerordens. Neue Folge Band 4.) Teil 1: Studie, Akademie Verlag, Berlin, 472 p.
Johannes von Sterngassen OP und sein Sentenzenkommentar (Quellen und Forschungen zur Geschichte des Dominikanerordens. Neue Folge Band 5) Teil 2: Texte, Akademie Verlag, Berlin, X, 411 p. ; 24 cm + 1 Mikrofiches, 1 Beil.
Zur Definition der Wahrheit bei Albertus Magnus, in: Wahrheit: Recherchen zwischen Hochscholastik und Postmoderne, hrsg. von T. Eggensperger und U. Engel, (Walberberger Studien. Philosophische Reihe 9) Mainz: Matthias Grünewald, 11-48.
Soto, Domingo de, in: BBKL X (1995) 831-836
Sprenger, Jakob, in: BBKL X (1995) 1072-1073
Simon von Hinton, in: BBKL X (1995) 395-396
Stephan von Besançon, in: BBKL X (1995) 1361-1362
Stephan von Salagnac, in: BBKL X (1995) 1394
1994
Heinrich Seuse und der Dominikanerorden, in: Heinrich Seuses Philosophia spiritualis. Quellen, Konzept, Formen und Rezeption, ed. Rudiger Blumrich und Philipp Kaiser, Wiesbaden: Reichert Verlag, 1994, 3-31.
Raimund von Capua (de Vineis), in: BBKL 7 (1994) 1279-1281
1980
Zur Wissenschaftstheologie der Theologie im Sentenzenkommentar Alberts des Großen, in: Albertus Magnus, doctor universalis, 1280-1980, hrsg. von G. Meyer und A. Zimmermann, (Walberberger Studien. Philosophische Reihe 6) Mainz: Matthias Grünewald, 323-343.
Der vollständige Kommentar des Guillelmus de Aragonia über die "Consolatio philosophiae", in: Bulletin de philosophie médiévale 22 (1980) 98-100.
zaterdag, juli 11, 2009
De CDF antwoordt op de "Recife-Case"
We maakten eerder reeds melding over het protest dat Mgr. Rino Fisichella's artikel uitgelokt had, ook bij leden van de Akademie voor het Leven (bij 27 van de 46, aldus Sandro Magister), waar hij de president van is. Het feitenrelaas is te vinden bij Sandro Magister.
Deze morgen heeft de OR het volgende artikel laten verschijnen van de Congregatie voor de Geloofsleer.
1. Recent zijn verschillende brieven aan de Heilige Stoel gezonden geworden, ook vanwege hooggeplaatste personen in het politieke en kerkelijke leven, die navraag hebben gedaan over de verwarring die ontstaan is in verschillende landen, in het bijzonder in Latijns-Amerika, volgend op de manipulatie en instrumentalisatie van een artikel van Zijn Excellentie Mgrs. Rino Fisichella, President van de Pauselijke Academie voor het Leven, over de trieste gebeurtenissen van het “Braziliaanse meisje”. In dit artikel, verschenen in de L’Osservatore Romano van 15 maart 2009, werd de leer van de Kerk voorgesteld, evenwel rekening houdend met de dramatische situatie van het genoemde meisje, die –zoals vervolgens kon naar verwezen worden – begeleid was geworden met elke pastorale sensitiviteit, in het bijzonder door toenmalige aartsbisschop van Olinda en Recife, Zijn Excellentie Mgr. José Cardoso Sobrinho.
2. Terzake herhaalt de Congregatie voor de Geloofsleer dat de leer van de Kerk over abortus provocatus niet is veranderd en niet kan veranderen. Deze leer is uiteengezet in de nummers 2270-2273 van de Catechismus van de Katholieke Kerk op volgende wijze:
“Het menselijk leven moet volstrekt geëerbiedigd en beschermd worden vanaf het moment van de conceptie. Vanaf het eerste ogenblik van zijn bestaan moeten de rechten van de persoon voor elk menselijk wezen erkend worden, waaronder het onschendbaar recht op het leven, een recht dat aan elk onschuldig wezen toekomt. Voordat ik u in de moederschoot vormde, koos ik u uit; voordat ge geboren werd, bestemde ik u voor Mij (Jer. 1, 5). Mijn diepste wezen is U niet verborgen. Toen ik geheimnisvol werd voortgebracht, mijn levensdraden in de schoot gevlochten werden (Ps. 139, 15).”
“Vanaf de eerste eeuw heeft de Kerk voorgehouden dat elke opzettelijke abortus ("abortus provocatus") een moreel kwaad is. Dit onderricht is nooit veranderd. Het blijft een vaste leer. De rechtstreekse vruchtafdrijving, die als doel of als middel gewild wordt, is ernstig in strijd met de zedenwet: Gij zult het kind niet doden door abortus en de pasgeborene zult gij niet laten sterven. (Didachè 2,2) God immers, de Heer van het leven, heeft aan de mensen de uitmuntende taak toevertrouwd om zorg te dragen voor het leven; deze taak moet op menswaardige wijze worden vervuld. Daarom moet het leven reeds vanaf de ontvangenis met uiterste zorg worden beschermd; vruchtafdrijving en kindermoord zijn afschuwwekkende misdaden. (Gaudium et spes, 51).”
“De formele medewerking aan abortus is een zware zonde. De Kerk bestraft deze misdaad tegen het menselijk leven met de kerkelijke straf van excommunicatie: "Wie vruchtafdrijving bewerkt met daadwerkelijk gevolg, loopt een excommunicatie van rechtswege op" (CIC can 1398) "door het feit zelf dat hij het misdrijf begaat" (CIC can 1314) en volgens de voorwaarden bepaald door het kerkelijk recht. (CIC can 1323-1324) Hiermee wil de Kerk niet het terrein van de barmhartigheid inperken. Maar wel maakt ze hiermee duidelijk hoe zwaar deze misdaad is en hoe onherstelbaar de schade, toegebracht aan het onschuldige slachtoffer, aan zijn ouders en aan de hele samenleving.”
3. Het onvervreemdbaar recht op het leven van elk menselijk, onschuldig individu vormt een constitutief element van de burgerlijke gemeenschap en van haar wetgeving: “De onvervreemdbare rechten van de persoon moeten echter door de burgerlijke samenleving en de politieke overheid worden erkend en gerespecteerd; deze rechten van de mens hangen noch van de afzonderlijke individuen noch van de ouders af en vertegenwoordigen ook geen concessie van de samenleving en de staat: ze behoren tot de menselijke natuur en zijn eigen aan de persoon krachtens de scheppingsdaad, waaraan hij zijn oorsprong heeft ontleend.
Onder deze fundamentele rechten moeten in dit verband worden vermeld: het recht van ieder menselijk wezen op leven en lichamelijke integriteit vanaf het moment van de ontvangenis tot de dood; … op het moment dat een positieve wet een categorie menselijke wezens berooft van de bescherming welke de burgerlijke wetgeving hun moet verlenen, wijst de staat de gelijkheid van allen voor de wet af. Wanneer de staat zijn macht niet in dienst stelt van de rechten van ieder burger, en vooral van wie het zwakste is, worden de grondslagen van de rechtsstaat zelf ondermijnd…. Ten aanzien van de eerbiediging en bescherming welke aan het ongeboren kind vanaf zijn ontvangenis moet worden gewaarborgd, zal de wet in geëigende strafmaatregelen moeten voorzien voor elke opzettelijke schending van zijn rechten.” Congregatie voor de Geloofsleer, Instructie Donum vitae, deel 3)
4. In de encycliek Evangelium vitae heeft Paus Johannes Paulus II deze leer herbevestigd met zijn gezag als Opperste Herder van de Kerk: “Met de autoriteit die Christus heeft overgedragen aan Petrus en zijn Opvolgers, in gemeenschap met de bisschoppen - die bij verschillende gelegenheden abortus hebben veroordeeld en die in voornoemde consultatie, verspreid over de wereld als zij waren, unanieme overeenstemming met deze leer hebben betoond - verklaar ik daarom dat rechtstreekse abortus, dat wil zeggen gewild als doel of als middel, altijd een zwaar zedelijk misdrijf vormt, aangezien het opzettelijk doden van een onschuldig menselijk wezen betekent. Deze leer stoelt op de natuurwet en op het geschreven Woord van God, wordt doorgegeven door de Overlevering van de Kerk en geleerd door het gewone en algemene Leergezag.” (nr. 62)
Wat betreft de abortus provocatus in enkele moeilijke en complexe gevallen, geldt het duidelijke en precieze onderricht van Paus Johannes Paulus II: “Zeker, de beslissing om een abortus te ondergaan is vaak tragisch en pijnlijk voor de moeder, wanneer de beslissing om zich te ontdoen van de vrucht van de conceptie niet gemaakt wordt om puur egoïstische redenen of uit gemakzucht, maar vanuit de wens om bepaalde belangrijke waarden te beschermen zoals haar eigen gezondheid of een fatsoenlijke levensstandaard voor de andere gezinsleden. Soms vreest men dat het ongeboren kind zodanige levensomstandigheden te wachten staan dat het beter zou zijn als de geboorte niet plaatsvond. Niettemin kunnen deze en soortgelijke redenen, hoe ernstig en tragisch ook, het opzettelijk doden van een onschuldig menselijk wezen nooit rechtvaardigen.” (Encycliek Evangelium vitae, nr. 58)
5. Wat betreft de problematiek van welbepaalde medische behandelingen met als doel om de gezondheid van de moeder te vrijwaren, dient men goed te onderscheiden tussen twee verschillende feiten. Enerzijds een interventie die direct de dood van de foetus veroorzaakt, welke soms op zeer ongepaste wijze “therapeutische” abortus wordt genoemd en die nooit toegelaten kan zijn in de mate het de directe doding van een onschuldig menselijk wezen betreft. Anderzijds een interventie die niet in zich abortief is en als bijkomend gevolg de dood van het kind kan hebben: “Indien bijvoorbeeld de redding van het leven van de toekomstige moeder, onafhankelijk van de ernst van haar toestand, dringend een chirurgische handeling zou vragen of een andere therapeutische toepassing, welke als bijkomend gevolg zou hebben –op geen enkele wijze gewild, maar onvermijdelijk- de dood van de foetus, dan zou men zulk een handeling niet een directe aanslag op het onschuldige leven kunnen noemen. Onder deze voorwaarden kan de handeling als toegelaten beschouwd worden, zoals andere, gelijkaardige medische interventies, zelfs als het goederen van een hoge waarde, zoals het leven, betreffen en indien het niet mogelijk is om het uit te stellen tot na de geboorte van het kind, noch zijn toevlucht te nemen tot een andere, effectieve remedie. (Pio xii, Discorso al "Fronte della Famiglia" e all'Associazione Famiglie numerose, 27 november 1951).
6. Wat de verantwoordelijkheid van de gezondheidswerkers betreft, dient men de woorden van Paus Johannes Paulus II in herinnering te roepen: “Hun beroep maakt hen tot hoeders en dienaars van het menselijk leven. In de huidige culturele en sociale context, waarin de wetenschap en de praktijk van de geneeskunde het risico lopen de hun eigen ethische dimensie te verliezen, kunnen zij soms sterk bekoord worden om tot initiatiefnemers van de manipulatie met het leven of tot voltrekkers van de dood te worden. In het licht van deze bekoring is hun verantwoordelijkheid tegenwoordig enorm toegenomen. Haar diepste inspiratie en haar sterkste steun liggen in de intrinsieke en niet te ontkennen ethische dimensie van het medisch beroep, iets dat al erkend werd door de oude en nog steeds belangrijke eed van Hippocrates die van iedere dokter verlangt dat hij of zij zichzelf verbindt tot absoluut respect voor het menselijk leven en zijn heiligheid”. (Encycliek Evangelium vitae, n. 89).
(©L'Osservatore Romano - 11 juli 2009)
Vertaling: Drs. J. Vijgen
Deze morgen heeft de OR het volgende artikel laten verschijnen van de Congregatie voor de Geloofsleer.
Verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer
Over abortus provocatus
Over abortus provocatus
1. Recent zijn verschillende brieven aan de Heilige Stoel gezonden geworden, ook vanwege hooggeplaatste personen in het politieke en kerkelijke leven, die navraag hebben gedaan over de verwarring die ontstaan is in verschillende landen, in het bijzonder in Latijns-Amerika, volgend op de manipulatie en instrumentalisatie van een artikel van Zijn Excellentie Mgrs. Rino Fisichella, President van de Pauselijke Academie voor het Leven, over de trieste gebeurtenissen van het “Braziliaanse meisje”. In dit artikel, verschenen in de L’Osservatore Romano van 15 maart 2009, werd de leer van de Kerk voorgesteld, evenwel rekening houdend met de dramatische situatie van het genoemde meisje, die –zoals vervolgens kon naar verwezen worden – begeleid was geworden met elke pastorale sensitiviteit, in het bijzonder door toenmalige aartsbisschop van Olinda en Recife, Zijn Excellentie Mgr. José Cardoso Sobrinho.
2. Terzake herhaalt de Congregatie voor de Geloofsleer dat de leer van de Kerk over abortus provocatus niet is veranderd en niet kan veranderen. Deze leer is uiteengezet in de nummers 2270-2273 van de Catechismus van de Katholieke Kerk op volgende wijze:
“Het menselijk leven moet volstrekt geëerbiedigd en beschermd worden vanaf het moment van de conceptie. Vanaf het eerste ogenblik van zijn bestaan moeten de rechten van de persoon voor elk menselijk wezen erkend worden, waaronder het onschendbaar recht op het leven, een recht dat aan elk onschuldig wezen toekomt. Voordat ik u in de moederschoot vormde, koos ik u uit; voordat ge geboren werd, bestemde ik u voor Mij (Jer. 1, 5). Mijn diepste wezen is U niet verborgen. Toen ik geheimnisvol werd voortgebracht, mijn levensdraden in de schoot gevlochten werden (Ps. 139, 15).”
“Vanaf de eerste eeuw heeft de Kerk voorgehouden dat elke opzettelijke abortus ("abortus provocatus") een moreel kwaad is. Dit onderricht is nooit veranderd. Het blijft een vaste leer. De rechtstreekse vruchtafdrijving, die als doel of als middel gewild wordt, is ernstig in strijd met de zedenwet: Gij zult het kind niet doden door abortus en de pasgeborene zult gij niet laten sterven. (Didachè 2,2) God immers, de Heer van het leven, heeft aan de mensen de uitmuntende taak toevertrouwd om zorg te dragen voor het leven; deze taak moet op menswaardige wijze worden vervuld. Daarom moet het leven reeds vanaf de ontvangenis met uiterste zorg worden beschermd; vruchtafdrijving en kindermoord zijn afschuwwekkende misdaden. (Gaudium et spes, 51).”
“De formele medewerking aan abortus is een zware zonde. De Kerk bestraft deze misdaad tegen het menselijk leven met de kerkelijke straf van excommunicatie: "Wie vruchtafdrijving bewerkt met daadwerkelijk gevolg, loopt een excommunicatie van rechtswege op" (CIC can 1398) "door het feit zelf dat hij het misdrijf begaat" (CIC can 1314) en volgens de voorwaarden bepaald door het kerkelijk recht. (CIC can 1323-1324) Hiermee wil de Kerk niet het terrein van de barmhartigheid inperken. Maar wel maakt ze hiermee duidelijk hoe zwaar deze misdaad is en hoe onherstelbaar de schade, toegebracht aan het onschuldige slachtoffer, aan zijn ouders en aan de hele samenleving.”
3. Het onvervreemdbaar recht op het leven van elk menselijk, onschuldig individu vormt een constitutief element van de burgerlijke gemeenschap en van haar wetgeving: “De onvervreemdbare rechten van de persoon moeten echter door de burgerlijke samenleving en de politieke overheid worden erkend en gerespecteerd; deze rechten van de mens hangen noch van de afzonderlijke individuen noch van de ouders af en vertegenwoordigen ook geen concessie van de samenleving en de staat: ze behoren tot de menselijke natuur en zijn eigen aan de persoon krachtens de scheppingsdaad, waaraan hij zijn oorsprong heeft ontleend.
Onder deze fundamentele rechten moeten in dit verband worden vermeld: het recht van ieder menselijk wezen op leven en lichamelijke integriteit vanaf het moment van de ontvangenis tot de dood; … op het moment dat een positieve wet een categorie menselijke wezens berooft van de bescherming welke de burgerlijke wetgeving hun moet verlenen, wijst de staat de gelijkheid van allen voor de wet af. Wanneer de staat zijn macht niet in dienst stelt van de rechten van ieder burger, en vooral van wie het zwakste is, worden de grondslagen van de rechtsstaat zelf ondermijnd…. Ten aanzien van de eerbiediging en bescherming welke aan het ongeboren kind vanaf zijn ontvangenis moet worden gewaarborgd, zal de wet in geëigende strafmaatregelen moeten voorzien voor elke opzettelijke schending van zijn rechten.” Congregatie voor de Geloofsleer, Instructie Donum vitae, deel 3)
4. In de encycliek Evangelium vitae heeft Paus Johannes Paulus II deze leer herbevestigd met zijn gezag als Opperste Herder van de Kerk: “Met de autoriteit die Christus heeft overgedragen aan Petrus en zijn Opvolgers, in gemeenschap met de bisschoppen - die bij verschillende gelegenheden abortus hebben veroordeeld en die in voornoemde consultatie, verspreid over de wereld als zij waren, unanieme overeenstemming met deze leer hebben betoond - verklaar ik daarom dat rechtstreekse abortus, dat wil zeggen gewild als doel of als middel, altijd een zwaar zedelijk misdrijf vormt, aangezien het opzettelijk doden van een onschuldig menselijk wezen betekent. Deze leer stoelt op de natuurwet en op het geschreven Woord van God, wordt doorgegeven door de Overlevering van de Kerk en geleerd door het gewone en algemene Leergezag.” (nr. 62)
Wat betreft de abortus provocatus in enkele moeilijke en complexe gevallen, geldt het duidelijke en precieze onderricht van Paus Johannes Paulus II: “Zeker, de beslissing om een abortus te ondergaan is vaak tragisch en pijnlijk voor de moeder, wanneer de beslissing om zich te ontdoen van de vrucht van de conceptie niet gemaakt wordt om puur egoïstische redenen of uit gemakzucht, maar vanuit de wens om bepaalde belangrijke waarden te beschermen zoals haar eigen gezondheid of een fatsoenlijke levensstandaard voor de andere gezinsleden. Soms vreest men dat het ongeboren kind zodanige levensomstandigheden te wachten staan dat het beter zou zijn als de geboorte niet plaatsvond. Niettemin kunnen deze en soortgelijke redenen, hoe ernstig en tragisch ook, het opzettelijk doden van een onschuldig menselijk wezen nooit rechtvaardigen.” (Encycliek Evangelium vitae, nr. 58)
5. Wat betreft de problematiek van welbepaalde medische behandelingen met als doel om de gezondheid van de moeder te vrijwaren, dient men goed te onderscheiden tussen twee verschillende feiten. Enerzijds een interventie die direct de dood van de foetus veroorzaakt, welke soms op zeer ongepaste wijze “therapeutische” abortus wordt genoemd en die nooit toegelaten kan zijn in de mate het de directe doding van een onschuldig menselijk wezen betreft. Anderzijds een interventie die niet in zich abortief is en als bijkomend gevolg de dood van het kind kan hebben: “Indien bijvoorbeeld de redding van het leven van de toekomstige moeder, onafhankelijk van de ernst van haar toestand, dringend een chirurgische handeling zou vragen of een andere therapeutische toepassing, welke als bijkomend gevolg zou hebben –op geen enkele wijze gewild, maar onvermijdelijk- de dood van de foetus, dan zou men zulk een handeling niet een directe aanslag op het onschuldige leven kunnen noemen. Onder deze voorwaarden kan de handeling als toegelaten beschouwd worden, zoals andere, gelijkaardige medische interventies, zelfs als het goederen van een hoge waarde, zoals het leven, betreffen en indien het niet mogelijk is om het uit te stellen tot na de geboorte van het kind, noch zijn toevlucht te nemen tot een andere, effectieve remedie. (Pio xii, Discorso al "Fronte della Famiglia" e all'Associazione Famiglie numerose, 27 november 1951).
6. Wat de verantwoordelijkheid van de gezondheidswerkers betreft, dient men de woorden van Paus Johannes Paulus II in herinnering te roepen: “Hun beroep maakt hen tot hoeders en dienaars van het menselijk leven. In de huidige culturele en sociale context, waarin de wetenschap en de praktijk van de geneeskunde het risico lopen de hun eigen ethische dimensie te verliezen, kunnen zij soms sterk bekoord worden om tot initiatiefnemers van de manipulatie met het leven of tot voltrekkers van de dood te worden. In het licht van deze bekoring is hun verantwoordelijkheid tegenwoordig enorm toegenomen. Haar diepste inspiratie en haar sterkste steun liggen in de intrinsieke en niet te ontkennen ethische dimensie van het medisch beroep, iets dat al erkend werd door de oude en nog steeds belangrijke eed van Hippocrates die van iedere dokter verlangt dat hij of zij zichzelf verbindt tot absoluut respect voor het menselijk leven en zijn heiligheid”. (Encycliek Evangelium vitae, n. 89).
(©L'Osservatore Romano - 11 juli 2009)
Vertaling: Drs. J. Vijgen
maandag, juli 06, 2009
De profetie van kardinaal Ottaviani
De volgens ons enigste biografie over kardinaal Alfredo Ottaviani, Emilio Cavaterra’s Il prefetto del Sant’Offizio. Le opera e i giorni del cardinale Ottaviani (Mursia, Milano 1990) vormt, doordat deze uitgebreide citaten bevat uit Ottaviani’s dagboeken, een schat aan informatie. Wij leren hieruit (p. 84-85) dat kardinaal Ottaviani de hervorming van “De Supreme Congregatie van het Heilig Officie” tot “Congregatie voor de Geloofsleer” door het motu proprio Integrae servandae van 7 december 1965 beschouwde als een “zwarte dag” voor de Kerk:
“Tot nu toe was het hoogste principe van het bestuur van de Kerk de geopenbaarde leer, waarvan de bewaring en juiste interpretatie is toevertrouwd op de eerste plaats aan de Paus, die zich van deze congregatie bedient en daarom ‘Hoogste’ was. Nu weet ik niet wat het bezielende criterium zal zijn voor het bestuur van de Kerk maar ik vrees dat diplomatieke en contingente criteria zullen prevaleren. Ik voorzie dat de Kerk veel schade zal oplopen maar omdat het bijgestaan wordt door de Geest, zal men vroeg of laat het criterium voor het bestuur dat zich inspireert aan de Openbaring en de wezenlijke inhouden ervan opnieuw opgenomen worden.”
Inderdaad vandaag is het Staatssecretariaat het dicasterie dat meest nauw samenwerkt met de Paus en –voor ons verhaal belangrijk- moet toezien op de Osservatore Romano(Pastor bonus, 39-47, in het bijzonder art. 43, 3).
De zaak van de abortus van een tweeling van een negen-jarig Braziliaans meisje werpt een nieuw licht op deze zaak. De eenzijdige commentaren en gebruikelijke aanvallen op de “onbarmhartigheid” van de Kerk (ook weer van katholieknederland.nl waardoor opnieuw de zeer ambigue status van deze website naar voren komt) lieten uitschijnen dat het leven van het meisje in gevaar was en dat bisschop Cardoso van het aartsbisdom van Recife de betrokkenen ge-excommuniceerd had. Geen van deze beiden stellingen is waar, zo leren wij uit een artikel dat de Belgische professor Mons. Schooyans, lid van de Pauselijke Academie voor het Leven, onlangs gepubliceerd heeft. Deze brief is een antwoord op –wat nu wel blijkt- de zeer ondoordachte beslissing van Mons. Fisichella, President van dezelfde Academie om een steunbetuiging aan het meisje en een kritiek aan bisschop Cardoso te publiceren in de Osservatore Romano van 15 maart. Uit de scherpe analyse van Professor Schooyans blijkt dat Mons. Fisichella zodanig onvoldoende geïnformeerd was dat hij zelfs tot een proportionalistische moraal vervalt.
Vervolgens komt Mons. Schooyans te spreken over de Osservatore Romano. (Inderdaad heeft ook in de laatste weken met lofbetuigingen aan het adres van Obama, Michael Jackson en anderen de Osservatore een zeer vreemde kant getoond.) Hij oordeelt: “In the case under examination, those in charge of the Osservatore Romano let through a text containing serious inaccuracies and omissions and biased in every sense of the word. To cap it all, instead of putting a stop to the circulation of this article in foreign languages, the publication's Director arranged for the text to be circulated in different languages. The Vatican's mouthpiece is therefore seriously adding to a muddying of the waters in as far as it is failing to comply with its mandate as a faithful mouthpiece, palming off on its readers products which are doctrinally dubious.”
Vervolgens formuleert Mons. Schooyans een aantal vragen waaronder als eerste de volgende: As is customary in the dicasteries, " delicate " documents have to be submitted to the Congregation for the Doctrine of the Faith. Did RF's article receive the prior approval of this Congregation ? Does not this lamentable episode reveal how urgent it is to re-establish the precedence of the Congregation for the Doctrine of the Faith within the Curia?
Voor geheel het artikel van Mons. Schooyans, klik hier.
Voor een overzicht over wat Sandro Magister “the Recife Case” noemt, klik hier:
zaterdag, juli 04, 2009
vrijdag, juli 03, 2009
Volwassen geloof
Benedictus XVI, Eerste Vespers van het Hoogfeest van de Heilige Apostelen Petrus en Paulus ter gelegenheid van de afsluiting van het Paulusjaar (28 juni 2009)
"In het vierde hoofdstuk van de Brief zegt de Apostel ons dat mét Christus wij de volwassen leeftijd moeten bereiken, een volwassen mensheid. Wij kunnen niet meer “kleine kinderen zijn, heen en weer geslingerd en meegesleurd door windvlaag, ik bedoel, elke leer...” (Ef. 4, 14). Paulus verlangt dat de christenen een “verantwoordelijk” geloof, een “volwassen geloof” hebben.
De uitdrukking “volwassen geloof” is in de laatste decennia een wijdverspreide slogan geworden. Vaak bedoelt men hiermee een houding van diegene die niet meer luistert naar de Kerk en haar Herders maar autonoom kiest wat hij wil geloven en niet geloven – een geloof “dat jij maakt” dus. En men stelt het voor als “moed” om zich uit te drukken tegen het Leergezag van de Kerk. In werkelijkheid is hiervoor geen moed nodig omdat men altijd verzekert kan zijn van het applaus van het publiek. Moed is er veeleer nodig om het geloof van de Kerk aan te hangen, ook indien dit in tegenstrijd is met het “schema” van de huidige wereld. Het is dít non-conformisme van het geloof dat Paulus een “volwassen geloof” noemt. Hij beschouwt daarentegen als kinderlijk het nalopen van de wind en de stromingen van de tijd. Zo maakt bv. deel uit van het volwassen geloof het zich inzetten voor de onschendbaarheid van het menselijk leven vanaf het eerste moment en zich hierdoor radicaal te verzetten tegen het principe van het geweld, precies ook in de bescherming van de meest weerloze menselijke schepselen. Het maakt deel uit van het volwassen geloof het huwelijk tussen een man en een vrouw voor geheel het leven te herkennen als een regel van de Schepper, nieuw heringesteld door Christus. Het volwassen geloof laat zich niet meesleuren naar hier en naar daar door één of andere stroming. Zij zet zich af tegen de windvlagen van de mode. Het weet dat deze windvlagen niet de adem van de Heilige Geest zijn; het weet dat de Geest van God zich uitdrukt en zich toont in gemeenschap met Jezus Christus. Nochtans blijft ook hier Paulus niet stilstaan bij de ontkenning maar hij leidt ons naar het grote “ja”. Hij beschrijft het volwassen geloof, waarlijk volwassen op positieve manier met de uitdrukking: “handelen volgens de waarheid in liefde” (vgl. Ef. 4, 15). De nieuwe wijze van denken, ons gegeven door het geloof, richt zich allereerst naar de waarheid. De macht van het kwaad is de leugen. De macht van het geloof, de macht van God is de waarheid. De waarheid over de wereld en over onszelf toont zich wanneer wij naar God kijken. En God toont zich aan ons in het gelaat van Jezus Christus. Door naar Christus te kijken herkennen wij een laatste zaak: waarheid en liefde zijn onafscheidelijk. In God zijn beiden onlosmakelijk één en dezelfde zaak: en dit is precies het wezen van God. Daarom gaan voor de christenen waarheid en liefde samen. De liefde is het bewijs van de waarheid. Altijd opnieuw zullen wij moeten gemeten worden volgens dit criterium: dat de waarheid liefde wordt en de liefde ons waarheidlievend maakt."
www.rkdocumenten.nl
"In het vierde hoofdstuk van de Brief zegt de Apostel ons dat mét Christus wij de volwassen leeftijd moeten bereiken, een volwassen mensheid. Wij kunnen niet meer “kleine kinderen zijn, heen en weer geslingerd en meegesleurd door windvlaag, ik bedoel, elke leer...” (Ef. 4, 14). Paulus verlangt dat de christenen een “verantwoordelijk” geloof, een “volwassen geloof” hebben.
De uitdrukking “volwassen geloof” is in de laatste decennia een wijdverspreide slogan geworden. Vaak bedoelt men hiermee een houding van diegene die niet meer luistert naar de Kerk en haar Herders maar autonoom kiest wat hij wil geloven en niet geloven – een geloof “dat jij maakt” dus. En men stelt het voor als “moed” om zich uit te drukken tegen het Leergezag van de Kerk. In werkelijkheid is hiervoor geen moed nodig omdat men altijd verzekert kan zijn van het applaus van het publiek. Moed is er veeleer nodig om het geloof van de Kerk aan te hangen, ook indien dit in tegenstrijd is met het “schema” van de huidige wereld. Het is dít non-conformisme van het geloof dat Paulus een “volwassen geloof” noemt. Hij beschouwt daarentegen als kinderlijk het nalopen van de wind en de stromingen van de tijd. Zo maakt bv. deel uit van het volwassen geloof het zich inzetten voor de onschendbaarheid van het menselijk leven vanaf het eerste moment en zich hierdoor radicaal te verzetten tegen het principe van het geweld, precies ook in de bescherming van de meest weerloze menselijke schepselen. Het maakt deel uit van het volwassen geloof het huwelijk tussen een man en een vrouw voor geheel het leven te herkennen als een regel van de Schepper, nieuw heringesteld door Christus. Het volwassen geloof laat zich niet meesleuren naar hier en naar daar door één of andere stroming. Zij zet zich af tegen de windvlagen van de mode. Het weet dat deze windvlagen niet de adem van de Heilige Geest zijn; het weet dat de Geest van God zich uitdrukt en zich toont in gemeenschap met Jezus Christus. Nochtans blijft ook hier Paulus niet stilstaan bij de ontkenning maar hij leidt ons naar het grote “ja”. Hij beschrijft het volwassen geloof, waarlijk volwassen op positieve manier met de uitdrukking: “handelen volgens de waarheid in liefde” (vgl. Ef. 4, 15). De nieuwe wijze van denken, ons gegeven door het geloof, richt zich allereerst naar de waarheid. De macht van het kwaad is de leugen. De macht van het geloof, de macht van God is de waarheid. De waarheid over de wereld en over onszelf toont zich wanneer wij naar God kijken. En God toont zich aan ons in het gelaat van Jezus Christus. Door naar Christus te kijken herkennen wij een laatste zaak: waarheid en liefde zijn onafscheidelijk. In God zijn beiden onlosmakelijk één en dezelfde zaak: en dit is precies het wezen van God. Daarom gaan voor de christenen waarheid en liefde samen. De liefde is het bewijs van de waarheid. Altijd opnieuw zullen wij moeten gemeten worden volgens dit criterium: dat de waarheid liefde wordt en de liefde ons waarheidlievend maakt."
www.rkdocumenten.nl
donderdag, juli 02, 2009
Back to basics!
Abonneren op:
Posts (Atom)